Review: Mafia: Definitive Edition

Review: Mafia: Definitive Edition – In 2002 bracht 2K Games Mafia: The City of Lost Heaven uit wat het begin markeerde voor de Mafia franchise die nadien nog twee delen ontving. Helaas hebben we nog geen nieuw deel in het vooruitzicht, maar wel zet de uitgever de franchise terug op de kaart met heruitgaves. Zo werd er enige tijd terug al een Definitive Edition van Mafia III uitgebracht die de game met alle extra content bevatte en tevens verscheen Mafia II: Definitive Edition als remaster. Heel goed was die helaas niet vanwege technische tekortkomingen, maar met de Mafia: Definitive Edition heeft men het over een andere boeg gegooid. Het is immers een heuse remake geworden en met veel enthousiasme doken we erin.

Van taxichauffeur tot maffiosi

Het avontuur in Lost Heaven, zoals de stad heet, begint met Tommy Angelo die zijn dagen slijt als taxichauffeur. Op een rustige avond wordt hij plots meegesleurd in een heftige achtervolging, gezien Sam en Paulie op de vlucht zijn en in zijn taxi stappen. Tommy denkt na een geslaagde ontsnapping dat Sam hem uit wil schakelen – althans, dat valt aan zijn gezicht af te lezen – maar in plaats daarvan krijgt hij een royale vergoeding voor zijn hulp, en om zijn taxi te repareren. Na dit heftige moment vervalt Tommy weer in zijn dagelijkse sleur, totdat er wraak op hem genomen wordt en niet geheel toevallig rent hij tijdens zijn vlucht in de armen van het duo dat hij eerder geholpen heeft.

Dat moment is allesbepalend voor de toekomst van Tommy, want hij sluit zich aan bij de Salieri familie en zo gaat hij van taxichauffeur naar maffiosi. De eerste maanden wordt hij op simpele klusjes gezet, maar zijn loyaliteit aan Don Salieri wordt beloond met een steeds belangrijkere rol en dus ook grotere opdrachten. Dit gaat vrij rap in de game, gezien de missies die je voor je kiezen krijgt telkens een hoofdstuk van de game omvatten waarbij er sprongen in de tijd worden gemaakt. Tegenwoordig gaat dat allemaal wat trager als onderdeel van ‘character development’, maar Mafia: Definitive Edition doet daar op zijn manier echter niet voor onder.

Je begint de personages al snel te waarderen en waarin de game zich ook doet kenmerken is de grote variatie aan missies. Vrijwel geen is hetzelfde en alle clichés van de maffia komen voorbij. Dat varieert van ‘protection money’ ophalen tot het veiligstellen van illegale drank. Ook het taboe van drugs komt aan de orde en een bezoekje aan het huis van lichte zeden mag natuurlijk niet ontbreken. Het avontuur trekt je echt in de wereld van de maffia die ergens herkenbaar aanvoelt met de The Godfather films, ook omdat er een duidelijke hiërarchie binnen de maffiafamilie is. Een ieder heeft zijn taak en de enige absolute verantwoordelijke en beslissende persoon is het hoofd van de familie; in dit geval Don Salieri.

Mooie stad

Het verhaal zullen we verder niet uit de doeken doen, want het is aannemelijk dat een groot gedeelte van de kopers het origineel nooit gespeeld heeft. En als je die achttien jaar terug wel gespeeld hebt, dan ben je ongetwijfeld bepaalde momenten vergeten. In die zin voelt Mafia: Definitive Edition tot op zekere hoogte als een nieuwe game aan. Tegelijkertijd is deze vorm de beste die de game had kunnen krijgen, de remake doet het origineel namelijk veel eer aan, daar waar de remaster van Mafia II bewees dat die aanpak juist niet de goede weg was om te nemen. Misschien motiveert het 2K zelfs om ook die game te remaken, dat zou mooi zijn als je het ons vraagt.

Dat terzijde overigens, want doordat het hier een remake betreft is alles naar moderne standaarden getild en dat is zicht- en hoorbaar op verschillende fronten. Grafisch ziet de game er over het algemeen erg gelikt uit. De stad is vrij levendig, er gebeurt veel en er is ook genoeg te beleven tussen de missies door hoewel daar de focus niet op ligt. Belangrijk om te weten: je kunt niet tussen de missies door je eigen gang gaan, dus de stad op stelten zetten moet je echt tijdens een missie doen. De game stuurt daar niet op aan, omdat je altijd heldere doelstellingen hebt, maar het kan wel. Eventueel kun je de game ook spelen in de ‘Free Ride’ modus, waarin je los van het verhaal Lost Heaven kunt verkennen.

De stad is trouwens best fors in omvang en daar blijft het niet bij, want ook buiten Lost Heaven tref je een groot gebied. Hier kun je een wat meer heuvelachtige omgeving intrekken waar je wat gebouwen treft, ook kun je het vliegveld buiten de stad vinden. Een locatie waar een missie je ook eens naartoe zal brengen. Als totaalpakket is Lost Heaven en omstreken een mooi gebied om te vertoeven en door de presentatie waan je jezelf echt in de jaren ’30. De kledij van de inwoners, de voertuigen, de radiouitzendingen, de auto’s, de architectuur… het zorgt voor een heerlijke sfeer die naadloos aansluit op de gameplay ervaring en de setting die men wil neerzetten.

Dat was in het origineel al in orde en in deze remake overtreft Hangar 13 het bronmateriaal door iets prachtigs neer te zetten. Na het uitspelen ontstond bij ons heel erg de drang naar meer, maar of er downloadbare content uitkomt valt te betwijfelen. Dat is immers ongebruikelijk bij een remake. Buiten het visuele aspect – waar ook kanttekeningen bij geplaatst mogen worden – is de audio eveneens van een zeer degelijk niveau. De muziek past perfect bij de setting met allerlei klassiekers van weleer en ook de voice-acting is erg overtuigend. Dat samen met de bijkomende geluidseffecten zorgt ervoor dat Mafia: Definitive Edition aanvoelt als een product waar veel aandacht, tijd en liefde naar uit is gegaan.

Een parel met doffe plekken

Als je Mafia: Definitive Edition als totaalplaatje pakt dan is hier sprake van een prachtige game. Je zou het haast een parel kunnen noemen, maar helaas kent die parel wel de nodige doffe plekken die opgepoetst moeten worden. Over de audio niets dan lof, maar als je goed oplet valt op dat de lip-synchronisatie in de cut-scènes vrijwel altijd niet correct is. Het is een fractie van verschil en als het een keer voorkomt, dan is dat zo. Maar voor nu klopt het vrijwel altijd niet en dat oogt wat gek. Een klein detail, want meer storend is de screen-tearing die bijzonder hevig kan zijn op bepaalde momenten.

Het is niet dat de screen-tearing heel veel invloed op de gameplay heeft. Nauwelijks eigenlijk, maar het haalt je best wel uit de vibe omdat het bij momenten kan pieken in effect. Ook lijkt de grafische motor niet altijd even goed te presteren, want het ene moment ziet het er subliem uit en het andere moment is het naar PS4 begrippen ietwat aan de kale kant. Niet echt iets om wakker van te liggen, want het heeft wederom geen invloed op de gameplay, maar opvallend is het wel. Net zoals een rare glimmende laag over jassen die je zou verwachten in de regen… dat ziet er vreemd uit als het droog is. Tot slot lijkt het plaatwerk van auto’s bij momenten te bestaan uit extreem veel butsjes, alsof het een dag in hevige hagel heeft gestaan. De oorzaak daarvan is een wat wisselvallig anti-aliasing.

De voornaamste ‘issues’ die we tijdens het spelen ervaren hebben slaan op het grafische aspect, zoals je gelezen hebt. Het merendeel komt op willekeurige momenten voor en oogt vooral wat slordig, maar gelukkig heeft de gameplay er niet onder te lijden. Wat bij vlagen op dat vlak wel irritant kan zijn is dat strafen niet zo soepel gaat als je wilt. In plaats van vloeiend naar links of rechts te bewegen hopt de game als ware een beetje opzij. Als je heel precies moet mikken kan dat best hinderlijk zijn en om dat te voorkomen adviseren we je om de auto aim uit te schakelen en de gevoeligheid flink op te schroeven. De shootouts zullen hierdoor net wat beter en vloeiender aanvoelen, maar gezegd moet worden is dat het nog wel iets beter kan.