Gespeeld: Watch Dogs: Legion – Na een grimmig avontuur met Aiden Pearce in Chicago en met het hackerscollectief Dedsec in San Francisco, verplaatst de strijd tegen de gevestigde orde zich nu naar Londen. De wereldstad aan de overkant van de Noordzee vormt het toneel in Watch Dogs: Legion, die eind deze maand zal verschijnen voor onder andere de PlayStation 4. Vorig jaar zijn we er al kort mee aan de slag gegaan, maar nu kregen we van Ubisoft de kans om er eens goed in te duiken. Onze eerste uitgebreide kennismaking met Watch Dogs: Legion bood ons de mogelijkheid om Londen te verkennen, mensen te rekruteren en het verhaal wat te ontdekken.

Zero Day

Het Londen van Watch Dogs: Legion krijgt te maken met een reeks van ernstige aanslagen die verschillende gebouwen in de stad in puin leggen. Dit is bedoeld om de maatschappij lam te leggen en de gevestigde orde te verdrijven. Deze gebeurtenis wordt ingezet door een mysterieuze organisatie die zichzelf en deze gebeurtenissen presenteert als ‘Zero Day’. Oftewel ‘dag nul’, het moment van een nieuwe orde in het Londen van de toekomst. Om te voorkomen dat dit soort aanslagen vaker voorkomen wordt Albion ingezet als een soort elitepolitie en langzaam maar zeker verandert de stad in een soort dictatoriale omgeving.

Het hackerscollectief Dedsec wordt ook getroffen door Zero Day, maar zij gaan niet bij de pakken neerzitten. Het is ‘Dedsec is niemand, iedereen is Dedsec’ wat als motto aangevoerd kan worden, wat dit keer letterlijk op de gameplay zou kunnen slaan. In tegenstelling tot de voorgaande delen krijg je nu niet te maken met één protagonist, deze keer is iedereen een speelbaar personage en daarmee doet Ubisoft iets unieks. Gezien de stad rijkelijk gevuld is met inwoners is zo goed als iedereen te rekruteren als Dedsec lid en gezien dat moeilijk te controleren valt voor de gevestigde macht, is het collectief overal onzichtbaar aanwezig.

Met oma op pad

Terwijl je door Londen heenloopt zul je iedereen met een druk op de knop kunnen scannen. Zo’n eerste scan geeft gelijk wat informatie over de individu in kwestie. Namelijk zijn of haar naam, zijn specialiteiten en meer. Het is dan aan jou om hem of haar te rekruteren, maar dat komt met extra activiteiten. Het kan best zijn dat je iemand treft die qua skills erg interessant is, maar dat de opinie over Dedsec negatief is. Die is dus moeilijker te overtuigen en dus zul je iets moeten doen wat de opinie van hem of haar doet beïnvloeden. Een willekeurige passant naderhand opnieuw opzoeken is zo goed als onmogelijk, maar ook daar is iets op gevonden.

Alle potentiële aanwinsten voor Dedsec kun je namelijk opslaan in je eigen registratie en het rekruteerproces starten op het moment dat je daar tijd voor hebt. Dit kan een kwartier later, maar ook uren later zijn. Het is maar net wat je wilt. Mocht je iemand rekruteren, dan krijg je wat missies voor je kiezen. Deze missies zijn – op basis van wat we gespeeld hebben – relatief klein, want het gaat vooral om iets even ophalen of iemand een lesje leren. Hoeveel variatie hierin zit weten we pas als we dit meerdere uren gedaan hebben, dus we hopen dat dit op termijn boeiend blijft.

Het concept is echter interessant en wat opviel is dat de mensen zich niet zomaar laten rekruteren. Het heeft dus wat voeten in de aarde en het brengt je al snel van hot naar her in de stad. Ubisoft is in z’n games nogal van de fetchmissies dus het valt te hopen dat het rekruteren genoeg te bieden heeft om het leuk te houden. Iets wat we straks bij de review zullen ontdekken. Elke individu – om er even op terug te komen – heeft naast een persoonlijkheid ook een eigen skillset en dat zorgt ervoor dat de manier van spelen per persoon verandert.

Zo speelden we met een jongeman die keurig gekleed was, maar beschikte over een elektrische boksbeugel. Wat blijkt, hij kan best goed vechten. Ook troffen we een omaatje op straat aan en hoewel we die niet gerekruteerd hebben, gaf de game via de scan aan dat zij niet snel kan rennen en ook niet inzetbaar is voor stealth. Ze is immers niet zo lenig als een jongere. Tref je iemand die toevallig agent is, dan kan hem of haar rekruteren handig zijn, want met het uniform aan omzeil je zo op een gemakkelijke wijze bepaald beveiligingen.

Het concept van mensen rekruteren in games is niet per se nieuw, maar Ubisoft tilt dat wel naar een hoger niveau. Dit doordat ze iedereen een toegevoegde waarde willen geven in plaats van het in te zetten voor de massa ter groepsvorming. Bovendien schuilt er nog iets anders achter, want de personages kunnen zowel actieve als passieve skills hebben. Actief is natuurlijk direct inzetbaar, passief is echter niet minder belangrijk. Zo kan het helpen om iemand te rekruteren met banden in het ziekenhuis, waardoor het oplappen van gewonde Dedsec leden sneller gaat. Want ja, als je ‘doodgaat’ kom je in het ziekenhuis te liggen en is het personage waarmee je speelde tijdelijk niet beschikbaar. Zolang je een grote pool van leden hebt kun je echter zonder probleem overschakelen naar de ander. Het concept van ‘mission failed’ als je personage doodgaat is zodoende niet aan de orde in Watch Dogs: Legion.

Regenachtig Londen

De stad Londen is naar Ubisoft maatstaven niet eens bijzonder groot, maar doordat alles zo dicht op elkaar zit en zo levendig is, krijg je wel de indruk je in een metropool te bevinden. Het leeft en naar goede gewoonte is het erg regenachtig in de stad. Dat levert zeker in de avond mooie plaatjes op in de met sfeer en details gevulde omgevingen, iets waarvan Ubisoft in het verleden al bewezen heeft goed in te zijn: het creëren van mooie werelden. Het gegeven dat je ditmaal geen absurd grote omgeving hebt is eigenlijk wel goed. Een wat meer compacter avontuur qua speelruimte kan geen kwaad en jezelf verplaatsen gaat erg vlot. Dit kan middels snelreispunten (metro), lopen, op de scooter en natuurlijk ook met auto’s.

Elke vorm verloopt soepel en het is duidelijk dat de game zich in de toekomst afspeelt, want de auto’s zijn allemaal vrij futuristisch vormgegeven. Ook zien we dat terug in de kledij en het uiterlijk van diverse personages, want de ‘random charactor creator’ is flink aan de slag geweest. Sterker nog, het lijkt zelfs bij momenten op hol te zijn geslagen met de meest bizarre combinaties. Trouwens, wat heeft Ubisoft met die rare maskers die steeds meer in hun games terugkomen? Enfin, het is een kwestie van smaak natuurlijk, maar aan creativiteit op dat vlak moeten we ze de credits geven. Het zorgt bovendien voor een wat unieke vibe in de stad die op zichzelf alsnog heel erg herkenbaar, maar moderner aanvoelt.

Bekende gameplay

Als we het over de gameplay hebben, dan valt Watch Dogs: Legion precies in dezelfde categorie als z’n voorgangers. Met je mobiele telefoon kan je vrijwel alles en daardoor zul je geregeld met het apparaat bezig zijn. Dit om deuren te openen, camera’s te hacken, drones over te nemen, auto’s te besturen en ga zo maar door. Het zijn allemaal van die elementen die Watch_Dogs 2 bracht, maar dan nu nog uitgebreider. In die zin kleurt Ubisoft over het algemeen binnen de lijntjes van het Watch Dogs concept, met zo hier en daar aanvullingen die prima binnen de context passen.

De focus ligt in alles weer primair op het verhaal, want wat zit er achter Day Zero, wie stuurt Albion aan en hoe kan het dat de meest criminele familie van de stad zo floreert? Je komt voor hete vuren te staan, want hoewel Londen veilig lijkt met de aanwezigheid van Albion is de stad precies het tegenovergestelde. Tenminste, als je tot Dedsec of een ander hackerscollectief behoort, dan word je namelijk als een publiekelijke vijand gezien die een gevaar voor de maatschappij vormt. De missies die we hebben kunnen spelen brachten ons op gevarieerde locaties en de gameplay liep uiteen van shootouts tot hacken (op de bekende manier), maar ook stealth speelde een rol.

Een kritiekpunt op Watch_Dogs 2 was dat de AI te scherp stond afgesteld waardoor stealth zo goed als onmogelijk was. Het is fijn om te constateren dat Ubisoft dat heeft aangepakt in Watch Dogs: Legion, want de game leent zich weer erg goed voor de stille manier van spelen. Dat is niet per se altijd de juiste keuze, maar het behoort tot de opties en als je graag ongezien je acties uitvoert, dan is de game daar nu erg toegankelijk voor. Niets is immers zo bevredigend als een grootse missie tot een goed einde brengen met je tools, zonder dat je ook maar een keer gespot bent. Op dit vlak neigt de game ondanks z’n cyberhippie insteek toch iets meer naar het origineel en dat kunnen we waarderen.

Bevrijd de stadsdelen

De gameplay kent in het hoofdverhaal de belangrijkste rode lijn wat aangevuld wordt met de secundaire missies die tevoorschijn komen als je mensen rekruteert. Ubisoft heeft echter een obsessie met gebieden bevrijden en dat is nu natuurlijk niet anders, want gedeeltes van de stad staan onder ferme invloed van Albion en het is aan jou om hun invloed te doen vervagen. Dit kan je doen door specifieke opdrachten in de stadsdelen te voltooien en hoe meer invloed je krijgt, des te sneller je mensen in dat gebeid kunt rekruteren. Ook levert het je uiteindelijk een meer ‘skilled’ operative op die je tevens zicht geeft op alle Tech Points in het gebied, die je kunt gebruiken voor het upgraden van je wapens en gadgets.

Als je alle doelstellingen volbracht hebt, dan krijg je naar Ubisofts woorden te maken met een ‘exotic mission’. Dit is een soort finale om een stadsdeel definitief van de Albion invloed te ontdoen en dat gaat middels een speciale missie. Ubisoft roept hiermee een gloednieuwe term in het leven voor de duiding van missies, maar in de praktijk viel het een beetje tegen. De missie die we speelden plaatste ons in een auto en het doel was om door checkpoints heen te rijden terwijl er vuurwerk afging en via megafoons geschreeuwd werd. Dat in combinatie met nogal agressieve drones en Albion agenten die je achtervolgen zorgt voor een chaotisch gebeuren. Leuk bedacht, slaat nergens op. Hackers zijn namelijk anoniem en laten zich juist niet verleiden tot dit soort aandachttrekkerij. Het is vast voor de variatie bedoeld, maar het voelt wat vreemd aan.

Voorlopige conclusie

Watch Dogs: Legion borduurt voornamelijk voort op de formule van Watch_Dogs 2. Veel van de gadgets en hackskills uit die game komen nu weer terug en het unieke concept is natuurlijk dat je nu iedereen die je tegenkomt kan rekruteren. Een originele insteek wat een boeiende laag aan de gameplay geeft. De vraag die we alleen nog hebben is of de missies per rekruut op lange termijn boeiend genoeg blijven. De hoofdmissies waren erg tof om te spelen en smaken naar meer, ook omdat het ogenschijnlijk genoeg variatie te bieden heeft. Bij de exotic missions stellen we dan weer zo onze vragen, maar die antwoorden komen eind deze maand wel. Londen zelf als stad wordt mooi gebracht, de sfeer is interessant en de gameplay voelt erg herkenbaar, maar door de rekruten en wat nieuwe technische snufjes toch weer net wat anders aan en dat bevalt wel.