Review: Crash Bandicoot 4: It’s About Time – Na zowel het kritische als commerciële succes van de Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy en Crash Team Racing: Nitro-Fueled, is ons favoriete buideldier weer helemaal terug van weggeweest. Het was dan ook slechts een kwestie van tijd voordat Activision met een nieuw deel zou komen en inmiddels is Crash Bandicoot 4: It’s About Time eindelijk in ons midden. De ontwikkelaar van dienst is Toys for Bob, die eerder instond voor de uitstekende Spyro Reignited Trilogy. Crash Bandicoot 4: It’s About Time verkoopt zichzelf als een vervolg in de puurste zin van het woord. Meer, groter en beter. De game vergeet zijn verleden niet, maar voegt erg veel nieuwe elementen aan de serie toe. De vraag is dan ook of meer en groter, automatisch ook beter betekent? Of dat zo is, dat lees je in deze review.

Waar is dat masker nou?

De game borduurt verder op de gebeurtenissen uit Crash Bandicoot 3: Warped. Neo Cortex, N. Tropy en Uka Uka zitten al 22 jaar opgesloten. Daar komt echter verandering in als Uka Uka, met zijn laatste restje energie, een gat in de werkelijkheid weet te openen. N. Tropy en Neo Cortex grijpen gelijk hun kans om te ontsnappen en laten Uka Uka uitgeput achter. Stank voor dank noemen ze dat dan. N. Tropy begint direct te werken aan een Rift Generator om nog meer portalen naar andere dimensies te openen om zo niet alleen de wereld, maar de hele multiverse te veroveren. Het is dus wederom aan Crash en Coco om dat te voorkomen. Je staat er tijdens je reis door alternatieve dimensies niet alleen voor. Zo kom je heel wat bekende personages uit de serie tegen en krijg je hulp van de krachtige Quantum Masks.

Die hulp is echter niet direct beschikbaar. Je moet de maskers namelijk eerst zien te vinden. Ieder masker geeft je toegang tot nieuwe krachten. Zo kun je met ‘Akano (zo is het echt geschreven) een wervelwind veroorzaken, waardoor je erg lange afstanden kunt overbruggen. Terwijl je met Kupuna-Wa de tijd kunt vertragen. Dat is vooral handig bij snel bewegende platform segmenten en die irritante Nitro kistjes. Zodra je een masker hebt gevonden, betekent dat echter niet dat je er constant toegang toe hebt. De maskers kun je alleen in bepaalde stukken van de levels gebruiken. In het begin heb je met één masker te maken, maar naarmate je progressie boekt, moet je in de levels meerdere maskers afwisselend van elkaar gebruiken. De game bouwt die moeilijkheidsgraad echter rustig op, zodat je er langzaam vertrouwd mee zal raken voordat het echt helemaal los gaat.

Dat is maar goed ook, want er komt heel wat op je af. In de basis blijft ook dit nieuwe deel trouw aan de formule zoals die in 1996 bedacht is. Met andere woorden: je speelt nog steeds een 3D platformer vanuit verschillende perspectieven (voor-, achter- en zijaanzicht) terwijl je kratten kapot slaat en Wumpa’s verzamelt. Dat wordt afgewisseld met voertuig segmenten en stukken waarin je door bijvoorbeeld een groot monster achtervolgd wordt. Ook hier worden er echter vernieuwingen aan de formule doorgevoerd. Zo is het nu mogelijk om met Crash langs bepaalde muren te rennen, aan railsen te hangen of aan touwen te slingeren. Combineer dat met de eerder genoemde maskers en je beschikt over veel meer mogelijkheden om het einde van een level te halen. Je zou denken dat dit het makkelijker maakt, maar niets is minder waar.

Frustratie ligt op de loer

De levels zijn namelijk veel grootser opgezet. Daar waar je in de Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy vrij snel een level kon klaren, ben je hier vaak veel langer bezig. De motivatie om dit te doen is begrijpelijk, je hebt immers de ruimte nodig om met al die nieuwe vaardigheden te kunnen spelen. Het is echter ook precies de reden waarom het schoentje hier begint te wringen. Voorheen kwam het zelden voor dat je meer dan 150 kratten moest verzamelen, nu begint het vaak vanaf 200. Hoe meer je moet verzamelen, hoe meer kansen je hebt om kratten te missen en je dus opnieuw moet beginnen. Datzelfde geldt voor doodgaan. Ja, er zijn checkpoints om op terug te vallen, maar doordat de levels langer duren, is de afstand vaak te groot. Vooral als je alles wilt halen, kan de game op die manier vrij snel gaan frustreren.

Nu is de Crash Bandicoot-serie nooit makkelijk geweest, maar dit deel doet daar nog een schepje bovenop. Er is uiteraard niets mis met een pittige moeilijkheidsgraad, echter moet het dan wel eerlijk blijven en dat is nu minder vaak het geval. Het gevaar komt met regelmaat uit hoeken die je niet kunt zien, de camera werkt ook niet altijd mee en sommige dingen zijn expres erg ongelukkig geplaatst. Denk daarbij aan explosieve kratten op het einde van een moeilijk stuk. Aan het begin van de game kun je gelukkig kiezen voor een moderne speelstijl, waarbij je onbeperkt levens hebt en je altijd weer bij het laatste checkpoint begint. Het wordt dan ook aangeraden om hiervoor te gaan. De masochisten onder ons kunnen voor de retro optie kiezen, waarbij je een beperkt aantal levens hebt en opnieuw moet beginnen als die op zijn.

Innemende charme

Crash Bandicoot 4: It’s About Time bevat echter zoveel charme, dat het die kleine oneffenheden al snel wegpoetst. De game ziet er geweldig uit. Zoals eerder gezegd zijn de levels groot, met weidse vergezichten en tot de nok toe gevuld met details. Van kleine diertjes in de achtergrond tot prachtige effecten. Het verhaal geeft de game ook een ideaal excuus om met zeer gevarieerde werelden aan te komen zetten. Zo zit je eerst nog tussen de piratenschepen en donkere grotten op een tropisch eiland om vervolgens in een Dag van de Doden optocht te belanden. Je blijft dan ook gretig naar de volgende wereld uitkijken en mocht een bepaald level frustreren, dan is de uitmuntende vormgeving voldoende om je weer tot rust te laten komen. Verder schaaft de heerlijke slapstick komedie de laatste scherpe randjes van de game glad.

Tot slot verdient de herspeelbaarheid van de game een enorm compliment. Je kunt direct vanaf de start wisselen tussen Crash en Coco. Gedurende je avontuur kun je ook met Tawna, Dingo en Neo Cortex aan de slag. Die beschikken allemaal over unieke vaardigheden en hun eigen levels, Timeline Events genaamd, waarin je gebeurtenissen vanuit hun perspectief beleeft. Het is echter zonde dat de levels zo snel voorbij zijn en het is een vreemde keuze dat je het laatste stuk toch opnieuw met Crash of Coco moet spelen. Verder kun je Flashback Tapes verzamelen, waarmee je toegang tot unieke levels krijgt en je kunt bestaande levels opnieuw, met een twist, in N.Verted modus spelen. Ondertussen speel je skins vrij (de game bevat geen microtransacties, maar Activision voegt die vaker pas na release toe) en kun je in Bandicoot Battle en Pass N. Play (de competitieve en lokale coöperatieve multiplayer) je lol niet op.

Conclusie

Het komt zelden voor dat de titel van een game zo goed is uitgekozen, want inderdaad, het was hoog tijd voor een nieuw deel in de Crash Bandicoot-serie. Tijdens het spelen wordt al heel snel duidelijk dat ontwikkelaar Toys for Bob de game echt voor de fans heeft gemaakt. Natuurlijk moet er geld worden verdiend, maar er zit zoveel liefde in de game dat het in feite een eerbetoon is geworden. Daarbij worden vernieuwingen niet geschuwd en dankzij het langzaam opvoeren van al die extra mogelijkheden, ben je op tijd klaargestoomd voor het knotsgekke einde. Er zijn wat kleine irritaties en oneffenheden, maar die worden al snel met de mantel der liefde bedekt. De vrijwel eindeloze herspeelbaarheid is de spreekwoordelijke kers op de taart.

Pluspunten

  • Knotsgek verhaal met veel slapstick komedie
  • Kleurrijke werelden en personages
  • Grote levels vol met details
  • Gevarieerde gameplay
  • Vrijwel eindeloos herspeelbaar

Minpunten

  • De camera werkt je soms tegen waardoor je gevaren niet ziet aankomen
  • Afstand tussen checkpoints is regelmatig te groot
  • Moeilijkheidsgraad wordt vaak goedkoop opgevoerd

8.5