Review: G.I. Joe: Operation Blackout

Review: G.I. Joe: Operation Blackout – In de jaren 80 kwamen veel tekenfilmseries uit die ook hun eigen speelgoedlijn kregen. He-man and the Masters of the Universe, M.A.S.K en Transformers zijn hier een paar goede voorbeelden van. Een andere franchise die hieronder valt is G.I. Joe: A Real American Hero. Deze franchise had een tekenfilmserie, een speelgoedlijn en een comic-reeks. De franchise wist zijn populariteit in Europa niet vast te houden, maar in Amerika worden tot op de dag van vandaag nog nieuwe producten van G.I. Joe verkocht. Er worden bijvoorbeeld nog geregeld comics uitgegeven en dit jaar kwamen er ook nieuwe action figures op de markt: de Classified Series. Van deze poppetjes is er nu ook weer een game verschenen en daar gaan we vandaag naar kijken.

Een vertrouwde formule

Als je ooit een comic of één van de delen van de tekenfilmserie hebt gezien, dan weet je in principe wat je kunt verwachten. Het is de klassieke ‘good guys vs. bad guys’-formule, die weinig verrassingen biedt, maar daardoor genoeg ruimte overlaat voor vette actie. In Operation Blackout opent Cobra de aanval op het vliegdekschip van G.I. Joe. Het lukt de kwaadaardige organisatie om de Amerikaanse helden te verslaan en de USS Flagg te veroveren. Dit lijkt het einde van G.I. Joe te zijn, maar dat is natuurlijk niet het geval. Het is tijd om het vliegdekschip terug te veroveren en Cobra een lesje te leren. Dit doe je door in derde persoon je al schietend door verschillende levels heen te vechten.

Kwestie van aanpassen

Als je aan je avontuur begint word je gedropt in een trainingsruimte, waar je leert wat de mogelijkheden zijn. Hier merk je direct dat de besturing niet lekker werkt. Het lopen gaat wel goed, maar het richten is een ander verhaal. Dit voelt heel erg zweverig en je richtpunt accelereert opeens na een halve seconde, ook als je je analoge stick maar heel lichtjes een kant opduwt. Er is een mogelijkheid om de gevoeligheid aan te passen, maar echt beter wordt het er niet op. Stel je de gevoeligheid zwakker in, dan is de besturing te langzaam voor een shooter en stel je het sterker in, dan vliegt je richtpunt nog sneller over het beeld en is het helemaal geen doen. Er is geen ideale oplossing. Het enige wat je dus kan doen is je aanpassen op de besturing en accepteren dat het je wat tegenwerkt. Niet ideaal voor een shooter.

Wat je ook zal moeten accepteren is dat de gameplay niet heel boeiend is. De levels die je doorloopt zijn wel verschillend, het leveldesign is dat niet. Daar komt bij dat er nagenoeg geen variatie te bespeuren valt qua gameplay. Het is knallen tot je er bij neervalt en dat is het. Er is heel af en toe een uitstapje waar je in een voertuig terecht komt, maar daar houdt het mee op. Het is allemaal vrij ongeïnspireerd. Er zijn verschillende wapens te vinden in een level en elk personage kan gebruik maken van een speciale aanval, maar dit kan de eentonigheid niet verdrijven. Dit had niet heel erg geweest als de gameplay heel tof was en er vette actie werd voorgeschoteld, maar dat is dus niet het geval. G.I. Joe is een matige shooter, dus wat variatie was zeker welkom geweest.

Geniet, maar game met maten

Wil je toch iets meer plezier uit de game halen, dan kan je de gehele campagne in lokale coöp spelen. Doordat je punten scoort tijdens de missies, kan je met een vriend of vriendin strijden om wie de meeste punten weet te behalen. De gameplay blijft matig, maar het competitieve element maakt het wel wat leuker dan wanneer je de game alleen speelt. Als je besluit om alleen te gaan spelen, dan word je teamgenoot door de computer bestuurd, maar dit brengt weer frustratie met zich mee. Het wil regelmatig voorkomen dat je door de CPU bestuurde maat in de weg loopt, vooral als je je in smalle levels bevindt. Hierdoor raak je hem/haar in plaats van de vijand en dit kan in sommige situaties zelfs leiden tot jouw dood. Daar word je natuurlijk niet vrolijk van.

Wat wel tof is aan de game, is dat je niet alleen met teamleden van G.I. Joe speelt, maar ook met Cobra. Met elk nieuw level mag je sowieso kiezen uit een aantal personages en af en toe mag je als één van de slechteriken spelen. Een daarvan is de Cobra Commander zelf. De diverse personages spelen echter nagenoeg hetzelfde, maar het laat in ieder geval zien dat de ontwikkelaar wel wat werk van de game heeft gemaakt, ook al is het grafisch geen hoogvlieger. Er wordt ook goed gebruik gemaakt van de licentie. Dat is niet alleen te zien aan de verschillende personages die je kunt besturen, maar ook aan de omgevingen waar je in zal vechten, die herkenbaar zijn. Tot slot is er nog een multiplayer aanwezig, alleen weet ook deze geen indruk te maken. Deze modus is vrij karig en is alleen lokaal te spelen. Het is een gemiste kans dat die niet ook online speelbaar is als je het ons vraagt.