Review: Little Hope

Review: Little Hope – Wat is precies de waarde van een naam? Niet veel, als je het aan William Shakespeare in eigen persoon zou vragen. De wereldberoemde toneelschrijver beweerde ooit dat een roos onder een andere naam even zoet zou klinken en het is moeilijk om die logica tegen te spreken. En toch houdt een naam een zekere belofte in. De naam die je aan je kind geeft, draagt impliciet een bepaalde verwachting met zich mee. Hetzelfde geldt voor plaatsnamen of pakweg de naam die je aan een schip geeft. Wanneer de naam in kwestie eens geen diepgegrond toekomstverlangen bevat, dan bestaat er altijd nog de kans dat de term een ‘selffulfilling prophecy’ wordt. Want laten we eerlijk wezen… is iemand verbaasd dat er in een dorpje met de naam ‘Little Hope’ vroeg of laat het één en ander gruwelijk fout loopt? Niet dat wij klagen, overigens.

Het betere slachtvee in het betere slachthuis

Nadat Man of Medan een groep enthousiaste twintigers in duikersoutfit op een spookschip dropte, kiest Little Hope voor een meer landelijke setting. Na een onfortuinlijke buscrash belanden vier studenten en hun professor in het titulaire dorpje, dat al snel alles behalve een vrolijke vakantiebestemming blijkt te zijn. Little Hope wordt ingesloten door een dichte wolk mist, die mensen actief tegenhoudt om uit het plaatsje te ontsnappen. Bovendien blijkt het heden en verleden van Little Hope op een vreemde manier in elkaar verstrengeld te zitten. Het clubje gestrande zielen wordt namelijk om de haverklap geconfronteerd met een reeks bizarre visioenen; een soort flashbacks, die het duistere verleden van het dorp oprakelen.

Little Hope kreeg lang geleden te kampen met een reeks brutale heksenvervolgingen, die ook vandaag nog hun sporen hebben nagelaten. Wanneer onze helden geconfronteerd worden met enkele kwaadaardige verschijningen in de mist, moeten ze een manier vinden om heden en verleden met elkaar te verzoenen. Enkel zo kunnen ze vermijden dat hun zielen linea recta naar de hel gesleurd worden. Dit klinkt vaag en dat is het aanvankelijk ook. Little Hope laat spelers bewust lange tijd in het ongewisse; wie precies wil weten wat er gaande is, moet het verhaal grotendeels zelf in elkaar puzzelen met behulp van documenten in de omgeving. Alles leidt uiteindelijk tot een knappe climax, die alles plots in een heel ander daglicht zet.

Van levensbelang voor een game als deze zijn de personages waar je de hele speelduur mee opgescheept zit. En eerlijk: de vijf slachtoffers van Little Hope maken geen verpletterende eerste indruk. De betweterige professor, de verwaande studente, de oudere dame die geen respect kan opbrengen voor jongere generaties… erg uitnodigend zijn die typetjes niet. Wanneer je echter volhardt in de boosheid, zal je merken dat er figuren van vlees en bloed schuilgaan achter deze façades. Jij zal hun persoonlijkheden zelf kunnen kneden door hun acties en reacties te bepalen. Meer dan ooit tevoren beslis je in Little Hope zelf hoe je personages in elkaar zitten en dat schept al snel een band die je aan het scherm gekluisterd houdt.

Hun lot in de palm van jouw hand

Waar het mysterie van Man of Medan na oplossing weinig ruimte voor interpretatie overliet, krijg je na afloop van Little Hope onmiddellijk zin om opnieuw het avontuur in te duiken. Om nieuwe aanwijzingen te vinden, bijvoorbeeld. En op zoek te gaan naar extra informatie die dat raadselachtige einde verder uitdiept. Uiteraard speelt ook de belofte van een schier eindeloze herspeelbaarheid een doorslaggevende rol. Nu is ‘eindeloos’ uiteraard wat overdreven. Toch levert Supermassive Games voldoende uiteenlopende paden om geen twee spelers exact dezelfde ervaring voor te schotelen. Elk personage kan sterven of door jouw input een heel andere richting uitgaan. Al snel wil je elke mogelijkheid zelf verkend hebben.

De manier waarop is ondertussen duidelijk: keuzes hangen vast aan een tijdbalk en quick time events vragen vingervlugge reflexen, die maar al te vaak het verschil maken tussen leven of dood. Al zal je deze keer iets minder snel uit de hoek moeten komen. In tegenstelling tot Until Dawn en Man of Medan krijg je dit keer een waarschuwing wanneer er een QTE zit aan te komen. Zo kan je je schrap zetten en korter op de bal spelen wanneer de in te drukken knop daadwerkelijk verschijnt. Dit maakt de game een stuk eenvoudiger voor nieuwkomers, maar het haalde voor ons de uitdaging een beetje uit het spel. We slaagden er dit keer bijvoorbeeld zonder al te veel moeite in om met een intacte cast het einde van de game bereiken.

We mogen Little Hope dus niet te hard ophemelen. De game is minder uitdagend dan zijn (spirituele) voorgangers en sommige keuzemogelijkheden durven wel eens indruisen tegen de logica van het verhaal. Zo kan je personages dingen laten doen die lijnrecht tegenover de uitspraak staan die je hen vijf minuten eerder in de mond gelegd hebt. Ook durft een alternatief pad wel eens teleur te stellen in omvang – een fenomeen waar elke Telltale fan inmiddels ervaring mee heeft. Dit is echter vooral muggenzifterij, zeker als je rekening houdt met de verbeterde technische prestatie van de game. In Man of Medan durfde bijvoorbeeld de framerate wel eens te stotteren. Dat probleem is zo goed als volledig verholpen in Little Hope.

Welkom in Silent H… eh Little Hope

Een in mist gedrenkt stadje met een duister verleden… waar hebben we dat eerder gezien? Soms lijkt het wel alsof Little Hope bewust de vergelijking met Silent Hill opzoekt. Het verhaal slaat weliswaar een heel andere toon aan dan Konami’s horrorvlaggenschip, maar dat neemt niet weg dat deze game op visueel vlak dezelfde oorden opzoekt. Het ziet er allemaal prima uit, overigens. Omgevingen naderen het fotorealisme en de gezichtsuitdrukkingen van personages zijn vaak amper van hun acteurs te onderscheiden. Af en toe zien we eens een lagere textuur passeren en lichaamsbewegingen durven er sporadisch bizar uit te zien, doch gedurende onze speelsessies werden we nooit abrupt uit de ervaring weggerukt.

Het acteerwerk is, zoals we dat ondertussen van Supermassive Games kunnen verwachten, van de bovenste plank. Will Poulter is ongetwijfeld het bekendste gezicht, maar ook de andere personages worden vol overtuiging leven ingeblazen door hun vertolkers. Voeg hier een streepje sfeervolle soundtrack aan toe en je krijgt een netjes afgewerkt geheel dat gerust een interactieve griezelfilm genoemd mag worden. De multiplayer uit Man of Medan keert ook terug en kan zowel online als met het doorgeven van een controller gespeeld worden. In dit geval neemt elke speler een ander personage voor zijn rekening. Jouw handelingen en keuzes hebben dus gevolgen die ook voor anderen uitermate ingrijpend kunnen zijn.