Review: Immortals: Fenyx Rising

Review: Immortals: Fenyx Rising – Ubisoft is een uitgever die zich veel richt op bestaande (succesvolle) franchises, maar tegelijkertijd zijn ze er absoluut niet vies van om wat nieuws te proberen. Dat bewees Hyper Scape eerder dit jaar bijvoorbeeld al en ook Roller Champions is daar een mooi voorbeeld van. De ontwikkelaar en uitgever durft nieuwe dingen te doen en een titel die hier ook onder valt is Immortals: Fenyx Rising. Een gloednieuwe game die de Griekse mythologie aangrijpt en er een eigen draai aan geeft. Het resultaat is een game die bekende elementen uit andere Ubisoft titels pakt, afkijkt bij The Legend of Zelda: Breath of the Wild en daar een eigen draai aan geeft. Iets wat goed uitpakt, want dit is een meer dan geslaagde game te noemen.

De goden helpen

Het land van de goden is niet meer wat het ooit was, omdat Typhon is ontsnapt uit zijn hol waar hij opgesloten zat. Als gevolg daarvan is het land van de goden overspoeld door demonisch gespuis en de goden die eerst in alle rust daar hun ding deden, zijn door Typhon omgetoverd in wezens met nogal beperkte mogelijkheden. Dit is natuurlijk geen goede zaak en terwijl Zeus in gesprek is met Prometheus komt het verhaal van Fenyx naar boven. Het jonge hoofdpersonage van deze game, die door een storm in het land van de goden terecht komt na schipbreuk te hebben geleden. Volgens Prometheus is Fenyx dé aangewezen persoon om de goden te helpen, daar waar Zeus er nogal lacherig over doet.

Fenyx is een sterfelijke en die voegen in zijn ogen niet zoveel toe aan de wereldbevolking. Sterker nog, ook de kinderen van Zeus doen er wat lacherig over en stellen dat mensen vooral handig zijn voor de giften die ze vaak krijgen, wat natuurlijk offers zijn. Maar dat terzijde, wat volgt is een avontuur waarin Fenyx er alles aan doet om de orde te herstellen in het geplaagde land en dat onder toeziend oog van de goden, Hermes en natuurlijk Typhon die er alles aan probeert te doen om Fenyx te stoppen. Het verhaal brengt je zodoende van de ene uithoek van de map naar de andere en dat om allerlei klusjes te klaren wat je uiteindelijk dichterbij je doel brengt.

Dat de goden zich nogal arrogant opstellen is geheel onterecht, want het is Fenyx die ze helpt daar waar ze heel erg beperkt zijn in hun middelen. Gaandeweg zullen de goden Fenyx gaan waarderen en dan blijkt al snel dat de goden qua emoties en handelen geen haar beter zijn dan de mensen. Dit levert in de game meermaals bizarre en vermakelijke conversaties op, want afgezien van een serieus doel neemt de game zichzelf dat allesbehalve. Zeus refereert in zijn gesprekken naar het internet, een andere god heeft het over gesprekken met zijn therapeut en onderling branden ze elkaar verbaal met enige regelmaat af.

Een unieke vibe

Het resultaat van de conversaties is dat Immortals: Fenyx Rising op een bepaalde manier helemaal nergens op slaat, maar dat is juist de kracht van de game. De humor is namelijk best wel sterk en hoewel je nooit rollend over de vloer van het lachen zult gaan, zorgt het wel voor goed vermaak. Het is bij vlagen volstrekt onzinnig en de manier waarop de goden zich gedragen is domweg goede entertainment. Zeker wanneer Fenyx een steeds belangrijkere rol in die conversaties speelt en nota bene de goden een lesje of twee bijbrengt. Dit zorgt voor een vrij unieke vibe, omdat de Griekse mythologie in thematiek vaak wat zwaarmoedig gebracht wordt.

In deze game is het tegenovergestelde het geval en dat voelt heel erg fris aan, dit dankzij de genoemde fijne vibe die een bepaalde aantrekkingskracht heeft. Ubisoft heeft duidelijk de sweetspot gevonden voor de sfeer en dat doet de game een hoop goed. Maar dat is niet het enige wat de game goed doet, want de voice-acting is van goede kwaliteit, wat de conversaties de gehele game door geloofwaardig maakt op de bij vlagen onzinnige manier die de game je voorschotelt. Het wordt goed gebracht en hetzelfde is van toepassing op de audio, die nergens heel bijzonder is maar vooral doet wat het doen moet. Dat gezamenlijk met een soundtrack die vrij snel erg herkenbaar wordt dankzij de typische deuntjes die goed bij het geheel passen.

Een lust voor het oog

Grafisch is Immortals: Fenyx Rising werkelijk een lust voor het oog, want de wereld die je bezoekt ziet er schitterend uit. In het ene gebied is het mooi groenig en in het andere gebied is het allemaal wat grauwer en verdort. Ook ontbreekt het niet aan sneeuwachtige omgevingen, waardoor als het ware alle jaargetijden in de game verwerkt zitten. Dit zorgt voor voldoende afwisseling en de stijl van de game doet erg denken aan een titel als Rime met daarbij visuele effecten die dan wel weer wat weghebben van The Legend of Zelda: Breath of the Wild. De stijl is daarmee dus niet uniek, maar het past perfect bij het karakter van Immortals: Fenyx Rising. De ietwat cartoony invulling zorgt voor prachtige omgevingen waar je echt van zult genieten en daardoor is de wereld verkennen een plezier.

Hierin heb je overigens twee opties, zo kun je de game op een hoge resolutie spelen met alle grafische toeters en bellen aan wat voor net wat meer scherpte zorgt. Hierbij is de framerate wel vastgezet op 30 frames per seconde en hoewel dat voor dit avontuur prima is, moet gezegd worden dat de game in 60 frames per seconde spelen net die betere ervaring oplevert. Enigszins vanzelfsprekend, want dat is natuurlijk al snel het resultaat met een hogere framerate. In de zogeheten Quality modus – in 4K – geniet je van meer gedetailleerde personages en omgevingen en ook de draw-distance is net wat hoger. Toch merkten we tijdens het spelen dat de game een betere beleving biedt in de Performance modus, omdat de ervaring in de Quality modus minder is vanwege stutters. Daarnaast is het grafische verschil relatief klein, afgezien van de genoemde zaken, waardoor de Performance modus onze voorkeur geniet.

Platformen op een klassieke manier

Nu we al die zaken uit de weg hebben is het natuurlijk zaak om ook een blik te werpen op de gameplay, want dat is het belangrijkste fundament waarop dit vermakelijke avontuur is gebouwd. De gameplay leent veel elementen van eerdergenoemde titels en speelt ook een klein beetje leentjebuur bij bijvoorbeeld Assassin’s Creed. Primair als het op de gameplay in algemene zin aankomt, maar wat Immortals: Fenyx Rising doet onderscheiden is de fijne mix van exploratie, combat en puzzelen. De wereld nodigt heel erg uit om verkend te worden, wat je altijd wat kan opleveren in de zin van resources om Fenyx op verschillende punten te upgraden.

Dit kunnen simpele – jawel – schuifpuzzels zijn, maar ook bepaalde sterrenbeelden namaken met specifieke orbs, die je door te puzzelen kunt verkrijgen. Daarnaast zijn er diverse ‘kluizen’, wat in feite een soort portaal is naar de onderwereld waar je telkens andere platform puzzels voor je kiezen krijgt. Dit loopt uiteen van grote kisten verschuiven om alle schakelaars te activeren tot het rondrollen van een bal om daarmee een bepaalde doorgang te openen. Zelfs een flipperkast komt voorbij en dit alles bij elkaar genomen zorgt voor volop variatie. Je weet nooit wat je kan verwachten en Ubisoft is qua creativiteit nogal uit z’n dak gegaan.

Het standaard platformen vormt hierin de basis en wat daar nog bijkomt zijn elementen als vliegen, schieten met je boog, gevechten tussendoor, spelen met zwaartekracht, enzovoort. Het is te veel om op te noemen en naarmate je verder komt worden verschillende puzzelelementen met elkaar gecombineerd voor enerzijds nog meer variatie en anderzijds natuurlijk de uitdaging. Dit zorgt er ook voor dat je na het voltooien van het verhaal terug in de game duikt om nog meer te ontdekken, want er is genoeg te vinden en te beleven. De gameplay is ondanks al deze elementen vrij traditioneel, maar wat het zo sterk maakt is de combinatie van en de afwisseling.

De gevechten zijn in die zin nog het meest repetitieve gebeuren, want afgezien van dat je magische aanvallen en additionele features tot je beschikking hebt, komt het vooral neer op iedereen in de pan hakken. Dit kent misschien een wat negatieve ondertoon, maar maak je geen zorgen. Binnen het grotere geheel zorgt het juist voor dat beetje extra uitdaging en bovenal, het brengt variatie in het puzzelen en aanvullende klim- en klauterwerk. Tot slot zit de game nog aardig vol met specifieke uitdagingen en dat allemaal bij elkaar genomen zorgt voor een speelduur die al snel richting de 30 uur neigt, als het al niet meer is.

Vastgeplakt

Over het algemeen zijn we behoorlijk te spreken over Immortals: Fenyx Rising en dat komt omdat het vooral als een verfrissende en luchtige ervaring aanvoelt. Toch zijn er nog wat kleine puntjes die wel wat aandacht mogen hebben of waar we iets minder mee tevreden zijn. Zoals al aangehaald heeft de Quality modus te maken met lichte stutters, zij het minimaal maar hierdoor prefereren we de Performance modus. Vervelender is echter dat Fenyx de rare neiging heeft om werkelijk overal aan vast te plakken. Als je dicht langs een muur of object loopt, dan springt Fenyx alsof aangetrokken door een magneet erop om vervolgens te gaan klimmen. Dit terwijl je dat helemaal niet wilt. Het is geen dealbreker, maar het kan in sommige situaties waarin timing belangrijk is erg irritant zijn. Dit merkten we in de previewsessies al en daar is niets in veranderd.

Verder voelde de game richting het einde ietwat opgerekt aan, waardoor het wat lang duurde daar waar het wat vlotter had gekund, maar dat is vooral een persoonlijk ding. En als laatste moeten we nog even de adaptieve triggers aanhalen. Die worden in de game gebruikt bij het boogschieten, maar de timing waarop de triggers gaan werken klopt gevoelsmatig niet, waardoor het meer hinderlijk aanvoelt dan als een meerwaarde. Ook horen we af en toe dat de haptische feedback wat wil doen, maar daar niet aan toekomt en het klinkt dan net alsof er iets in de controller aan het krabben is tegen het omhulsel.