Review: Twin Mirror

Review: Twin Mirror – We hebben er een jaartje langer op moeten wachten dan initieel gepland, maar eindelijk is hij daar: Twin Mirror. De game wordt uitgegeven door Bandai Namco en is ontwikkeld door Dontnod Entertainment, die we natuurlijk kennen van games als Vampyr en Life is Strange. Twin Mirror lijkt qua stijl dan misschien wel wat op Life is Strange, maar desondanks is de thematiek helemaal anders: dit is Dontnod Entertainments eerste poging om ons van een boeiende psychologische thriller te voorzien. Dat de ontwikkelaar goed is in het vertellen van een verhaal staat natuurlijk buiten kijf, maar of dit ook geldt voor hun laatste project lees je hier.

De terugkeer naar Basswood

Dit verhalende avontuur start met jou – Samuel “Sam” Higgs – die terugkeert naar de plaats waar je opgroeide, namelijk Basswood. Basswood is een klein bergstadje gelegen in de Amerikaanse staat West Virginia waar iedereen elkaar kent. Na twee jaar eerder je hele boeltje achtergelaten te hebben in Basswood, ben jij nu voor het eerst terug om de begrafenis van jouw beste vriend Nick bij te wonen. Hij is omgekomen in een auto-ongeluk en jij komt uit respect voor je vriend naar zijn wake. Hierbij zie je een hoop oude bekenden terug, waarvan sommige blij zijn dat jij je hoofd laat zien en andere niet zo. Je hebt er namelijk voor gezorgd dat de lokale mijn moest sluiten omdat je destijds een artikel hebt gepubliceerd waarin je erg kritisch was over de slechte veiligheidsvoorzieningen van de mijnwerkers.

Bij aankomst laten een paar van deze ex-mijnwerkers jou direct weten dat ze niet zo gesteld zijn op je bezoekje. Anderen zijn echter wel blij dat jij er bent, zoals onder andere Anna, jouw ex-vriendin. Je spendeert de avond al drinkend in een bar en wordt de volgende ochtend wakker met een enorme kater door de hoeveelheid achterovergeslagen biertjes en pillen. Dit is echter niet alles, want tot je grote verbazing vind je diezelfde ochtend jouw bebloede shirt terug. Je kan je echter niets meer herinneren van de afgelopen nacht en besluit dus om op onderzoek uit te gaan. Niet alleen over de gebeurtenissen van vorige nacht valt er te twijfelen, ook begin je je de vraag te stellen of Nick z’n ongeluk wel echt een ongeluk was.

De tweelingbroer en je ‘Mind Palace’

Bij je onderzoeken word je bijgestaan door jouw denkbeeldige zelf. Echter is deze denkbeeldige tweelingbroer niet echt een exacte kopie, maar eerder een socialere en meer empathische versie van jezelf. Jouw denkbeeldige tweelingbroer kan helpen om in dialogen de juiste opmerkingen te maken en jouw ‘Mind Palace’ is de plaats waar je herinneringen ophaalt en waar je, bij het speuren naar de waarheid, gebeurtenissen kan reconstrueren. Dit paleis doet ons wat denken aan een kruising tussen Sherlock z’n ‘Mind Palace’ in de geweldige gelijknamige Britse tv-serie en de box art van de game Quantum Break. Het verschil met de detective games van Sherlock Holmes is echter dat de Mind Palace geen foute interpretaties toestaat. Je kan geen foute beslissingen nemen, want dan brengt Sam je op de hoogte dat een bepaalde actie een slechte afloop kent of je kan direct zien dat het niet de juiste oplossing is door middel van een simulatie van de gebeurtenis.

Keuzes

Dat je dus eigenlijk geen fouten kan maken, aangezien het juiste pad duidelijk aangegeven is, is natuurlijk een jammer gegeven. Tot conclusies komen, vergt niet meer dan wat trial & error. Ook voelen gemaakte keuzes nogal onbelangrijk aan. Op een gegeven moment krijg je bijvoorbeeld de keuze om iemand op zijn gezicht te timmeren of je uit de voeten te maken en wat je ook kiest: het heeft geen gevolgen op de rest van het verhaal. De game kent overigens een vrij traag tempo en voelt bijna eerder aan als een visual novel, aangezien je zelf weinig input hebt, behalve dan wat indrukken hier en daar, en luisteren naar wat Sam te zeggen heeft. Sommige kleine puzzeltjes, zoals het open krijgen van een rugzak door middel van een kleurencode die je ergens moet gaan zoeken, geven de gameplay iets meer diepgang.

De gameplay bestaat dus voornamelijk uit het selecteren van objecten en dit gebeurt toch een beetje onhandig. Wij moesten meermaals wat heen en weer lopen om eindelijk de actie te kunnen uitvoeren die we van plan waren, omdat de button prompt alleen op bepaalde afstand of vanuit een bepaald perspectief in beeld komt. Dit leidde bijvoorbeeld tot het absurde zicht van Sam die maar tegen een bezem bleef aanschuren totdat we uiteindelijk konden doen wat we wilden. We mogen echter niet vergeten dat de game voornamelijk een verhaal wil vertellen en dat goed wil weergeven. Grafisch ziet Twin Mirror er dus ook zeker niet slecht uit, alleen durven de personages nogal wat houterig en ongemakkelijk te bewegen en de lipsync is niet altijd correct. Verder bevindt Sam zich in een zeer gedetailleerde wereld, waarbij sommige uitzichten ons wel even lieten pauzeren om van het uitzicht te genieten.

Vreemde logica

Enkele grafische probleempjes zoals texture pop-in zijn enkel aanwezig in het begin van bepaalde cut-scènes en verder is de logica soms wat zoek. In een bepaalde scène moet je bijvoorbeeld Anna van een drankje voorzien. Wij schonken dit drankje graag voor haar uit, maar plots was dat drankje verdwenen. Na minutenlang staren en turen dook het drankje plots magischerwijs op in Sam’s hand tijdens de volgende cut-scène. Ook kwamen we in het stadje een paar ex-mijnwerkers tegen, waar je dus van zou verwachten dat ze een hartsgrondige hekel aan ons personage zouden hebben. Deze bleken initieel geen interesse in ons te hebben, ook al liepen we als een malloot recht tegen hun neus aan. In de volgende cut-scène blijken diezelfde ex-mijnwerkers dan plots wel kwaad op je te zijn. De logica klopt niet helemaal en het is zeer jammer dat het geheel daarom wat te scripted aanvoelt.

Na een rit van ongeveer zes uur

Zo traag als het verhaal op gang komt, zo snel is het weer gedaan. Het begin was goed en wekte de nodige interesse, terwijl het einde eerder een beetje gejaagd aanvoelde. Bovendien zagen we het slot al een beetje aankomen. Het verhaal is zeker niet slecht, maar wel een beetje te voorspelbaar. Verder zijn er echter maar twee keuzes, vlak voor het einde, echt van belang. Het hele verhaal voelt dus aan als vele lege keuzes met twee heel belangrijke keuzes vlak voor het einde, die de uitkomst van Sam’s avontuur bepalen. Het hoogtepunt zijn de interne strubbelingen van Sam en zijn denkbeeldige tweelingbroer, en sommige momenten in Sam z’n ‘Mind Palace’. Deze geven je wat inkijk in de mentale toestand van het hoofdpersonage en helpen je bij het oplossen van de eerder gestelde vragen.