Review: Scott Pilgrim vs. The World: Complete Edition

Review: Scott Pilgrim vs. the World: Complete Edition – Met de komst van de Xbox 360 en de PlayStation 3 raakten digitale (verkochte) games steeds meer in opmars. In het begin waren dat vooralsnog de wat kleinere titels, maar later kon je ook de grote games spelen zonder dat je daar de deur voor uit moest. Het was en is natuurlijk praktisch dat je binnen een mum van tijd een game kan aanschaffen, maar er zaten toen ook wat nadelen aan. Het grootste nadeel werd in 2014 duidelijk met de game: Scott Pilgrim vs. the World. Deze titel was opeens nergens meer te vinden in de digitale winkels van zowel Xbox als PlayStation, hoogstwaarschijnlijk door het vervallen van licenties. Het heeft even geduurd, maar Scott Pilgrim vs. The World is weer terug van weggeweest en wordt nu als Complete Edition aangeboden voor de PlayStation 4.

Pure nostalgie?

Het origineel kwam in 2010 uit, dus Ubisoft brengt een game op de markt die alweer elf jaar oud is en daarmee aardig op leeftijd is. Daar komt ook nog eens bij dat het om een 2D beat ‘em up gaat, een genre dat nu niet bepaald originele gameplay met zich meebrengt. Het is dan ook niet raar om te denken dat deze heruitgave/remaster van Scott Pilgrim vs. The World vooral bedoeld is voor gamers die goede herinneringen aan het originele spel hebben. Toch is dit niet het geval. Ja, de game is meer dan een decennium oud, het weet vandaag de dag echter nog steeds heel erg goed mee te komen. Sterker nog, Scott Pilgrim vs. The World is nog steeds één van de beste beat ‘em ups die er op markt is.

Net even anders

De grootste reden dat het spel zo goed is, is dat de gameplay niet een simpele ‘buttonbasher’ is, zoals met veel beat ‘em ups het geval is. Er zit wel degelijk een strategische kant aan deze game. Buiten twee knoppen om aan te vallen heb je ook een knop om te blokken, iets wat niet heel vaak voorkomt in het genre. Deze knop zit er ook zeker niet voor spek en bonen in. De vijanden waar je tegenover komt te staan zijn niet alleen divers, ze hebben allemaal hun eigen eigenschappen qua vechten. De één kan je wellicht direct aanvallen, waar je bij een ander meer verdedigend te werk moet gaan voordat je je vuist op zijn gezicht kan planten. Elk level brengt weer nieuwe tegenstanders met zich mee, waardoor de game op geen enkel moment repetitief gaat aanvoelen, al staat het genre hier juist wel om bekend.

Een andere reden dat Scott Pilgrim vs. The World nog steeds een toffe ervaring voorschotelt, is omdat de game wat RPG-invloeden heeft. Ook al zijn deze miniem, ze geven de game net dat beetje extra om het spel zich nog meer te laten onderscheiden van de vele andere titels in het genre. Door verschillende soorten voedsel te eten die je kan kopen in winkels, kan je je statistieken verhogen en door op te levelen leer je weer nieuwe bewegingen. Deze nieuwe aanvallen komen zeker van pas, waardoor je een nog diepere gameplay-ervaring krijgt. Je zal echter niet ver komen als je alleen maar gaat buttonbashen.

De game biedt dan ook een pittige uitdaging, maar je hebt altijd het idee dat je verder kan komen. Het is vaak een zaak van de eigenschappen van nieuwe tegenstanders uitdokteren, zodat je verder kan geraken. En heb je het spel uitgespeeld, dan zijn er nog een paar andere personages waarmee je het avontuur opnieuw kan spelen. De game zit tevens vol met verwijzingen naar andere games, dus als je weer opnieuw aan het avontuur begint zal je waarschijnlijk nog meer van deze verwijzingen tegenkomen die je de eerste keer gemist hebt. Dit zal ook gelden voor de verborgen ruimtes die aanwezig zijn in de game, die je overal helpen om meer geld te verdienen.

Online is niet fijn

Scott Pilgrim vs. The World is tof om alleen te spelen, het wordt nog leuker als je met vrienden/vriendinnen speelt. Maximaal vier spelers kunnen met elkaar het avontuur beleven en dat is één groot vechtfestijn. Voor nu geldt dat je dit beter lokaal kunt doen, want het online-gedeelte is niet bepaald stabiel. We hebben verschillende matches online gespeeld, maar er was er slechts één waarbij het spel een beetje normaal liep, zonder dat er vertraging optrad. Alleen werd deze sessie na vijf minuten alweer afgebroken, omdat er problemen optraden op de server. Hopelijk wordt dit snel opgelost.

Wat niet zal worden opgelost, maar wat wel een negatieve invloed op de game heeft, is dat er af en toe een soort van platformonderdelen of secties zijn die je vragen om bijvoorbeeld over obstakels te springen. Het knokken zelf werkt prima, maar het springen en het wenden en keren van je personage werkt niet heel snel en is ook niet bepaald nauwkeurig. De eerder genoemde gedeeltes kunnen dan voor verlies van levensenergie of een leven zorgen. Toegegeven, deze onderdelen komen niet heel vaak voor, maar als je ze tegenkomt zal je ze hoofdzakelijk vervloeken. Simpelweg omdat de besturing niet is afgestemd op hetgeen wat de game je op dat moment vraagt te doen.

Goede zaken

Scott Pilgrim vs. The World doet op audiografisch vlak wel weer goede zaken. De pixelart graphics zijn in dezelfde stijl als de stripserie en weet een daardoor een goede sfeer te creëren. De muziek doet dit verhogen door de actie te voorzien van geweldige chiptune-achtige deuntjes. Het enige waar de game qua geluid een steekje laat vallen is dat de geluidseffecten soms wat wegvallen. Dit zal de gameplay niet tegenwerken en het doet niets af aan de ervaring, maar het is wel wat slordig. Ook de extra content die nu inbegrepen zit, is niet heel bijzonder. De twee extra personages zijn prima, maar de extra modi – Battle Royale en Dodge Ball – zijn leuk om een keertje te spelen, om daarna bijna niet meer aan te raken. Maar goed, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken.