Review: Werewolf: The Apocalypse – Earthblood – De weerwolf is een figuur die naar verhouding minder gebruikt wordt in games. Dat is op zich best vreemd, want het is toch een imposant fantasiebeest dat vooral een ideaal figuur lijkt te zijn voor actiegames. Dit was wellicht de gedachte van Cyanide Games toen zij aan het brainstormen waren voor een nieuw project. Dit mondde uiteindelijk uit in Werewolf: The Apocalypse – Earthblood. In aanloop naar de release werden er verschillende trailers vrijgegeven, die een game lieten zien met een uiterst serieuze toon. Nu de game eindelijk in de winkels ligt, lijkt hier weinig van over te zijn.

Gefopt!

De game wordt omschreven als een actie-RPG en als je aan het spel begint, lijkt het tevens een wereld met levels voor te schotelen die een open karakter kent. Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is een ouderwetse avonturengame met levels, met een soort van open gevoel. Je kan vrij rondlopen om collectibles te vinden, maar de opdrachten die je moet vervullen om verder te komen in het verhaal zijn een zo goed als lineaire ervaring. Jij bent Cahal, een weerwolf die de strijd aangaat met het machtige Endron, dat aan de kant staat van alles wat slecht is. Doordat je kan veranderen in een wolf, kan je ongezien langs mensen sluipen en als weerwolf kan je ze ook aan flarden scheuren. Als mens kan je weer dialogen aangaan en interacties hebben met objecten.

Houd het lekker simpel

Tijdens je avontuur krijg je verschillende opdrachten om te vervullen en dat komt er op neer dat je gebouwen moet infiltreren om daar je doel te vinden. Het lijkt er op dat je zelf kan bepalen hoe je door deze gebouwen heen kunt bewegen, alleen is dat in werkelijkheid niet zo. Er is zo goed als altijd maar één route naar je einddoel. Heel af en toe kan je bijvoorbeeld een ventilatiesluis gebruiken om verder te komen of moet je eerst naar een kamer om daar via een computer camera’s of iets dergelijks uit of juist in te schakelen, maar daar houdt het verder op. Waar je naartoe moet, wordt constant aangegeven door een ‘marker’. Je hoeft dus nooit te zoeken. Dit is wat ouderwets. Het voordeel is echter dat de flow van de game zo nooit onderbroken wordt en je nooit veel tijd kwijt bent aan het uitdokteren van waar je precies heen moet. Het leveldesign is dan ook niet bijzonder en voelt meer aan als een PlayStation 2-titel.

Om het geheel toch wat op te leuken, geeft de ontwikkelaar je de keuze om ongezien naar je einddoel te komen of volledig tot de aanval over te gaan. Kies je de ‘stealth’-optie, dan wordt het al snel een vrij saaie bedoeling. De levels zijn al niet bijzonder en dat geldt ook voor de AI van je vijanden, dus de game biedt dan weinig plezier. Het is veel leuker om te knokken. Nu heb je geen geweldig groot arsenaal van aanvallen, maar het is genoeg en belangrijker: het biedt heerlijk chaotische actie. Dit komt niet alleen doordat je steeds meer tegenstanders tegelijk moet verslaan. Je kan als weerwolf namelijk twee gevechtshoudingen aannemen, waardoor de game net even wat meer biedt dan normaal. De één laat je sneller reageren, maar je aanvallen zijn zwakker en de ander maakt je sterker, maar trager. Je zal hier constant tussen wisselen en dat geeft de game een dunne strategische laag. Het enige wat jammer is, is dat de camera heel af en toe niet meewerkt en je zicht wat wegneemt.

Wat de toffe gevechten afmaakt, is dat de game op 60 frames per seconde draait – wat jammer genoeg naar 30 fps wordt teruggedraaid tijdens cut-scènes tezamen met een lagere resolutie – waardoor het knokken echt heerlijk aanvoelt. Aangezien je als weerwolf je vijanden soms letterlijk aan stukken trekt, wordt dat tevens een bloederig schouwspel. Als je een groep tegenstanders hebt verslagen, is de omgeving besmeurd met honderden liters bloed. Nu ziet dat bloed er niet superrealistisch uit, maar het zorgt er wel voor dat je je een ware koning voelt en dat geeft voldoening. Nu gaan deze gevechten naar het einde toe toch ietwat eentonig aanvoelen. Toch bereikt het nooit het punt dat ze echt gaan vervelen, want na acht tot tien uur is het avontuur voorbij en dat is net genoeg om de gevechten tot het einde boeiend te houden.

Terug in de tijd

Het knokken is dan wel heel vet, op grafisch gebied is de kwaliteit gemixt. Het hoofdpersonage ziet er goed uit en is zeer gedetailleerd, maar de rest van de personages die je tegenkomt zijn vaak niet bepaald lekker in elkaar gezet. Daarbij komt ook nog de houterige animatie en levels die niet hoogwaardig worden weergegeven. Waar het op neerkomt, is dat Werewolf geen game is die je laat zien aan je vrienden/vriendinnen om de kracht van de PlayStation 5 te showen. Toch past het wel weer bij de algehele sfeer van de game. De opzet van de game is te vergelijken met een vroege avonturengame op de PlayStation 2. Dit in combinatie met de wat krakkemikkige graphics zorgt voor een B-filmachtige sfeer. Nu weet ik niet of dit ook de bedoeling was, maar het werkt wel en is stiekem best vet.

Het acteer- en stemmenwerk past daarom perfect bij de rest van de game. Dat wil zeggen dat het ook hier meestal niet heel best is. Af en toe doen de stemacteurs best aardig werk, maar ze zorgen ook regelmatig voor zeer knullige momenten. Vooral als er flink wat emotie in zinnen moeten worden gelegd, kan dat voor aardig beroerde, dan wel lachwekkende momenten zorgen. De vaak houterige animaties zorgen weer voor vreemde bewegingen die niet bepaald passen met wat er gaande is op dat moment. Het ontrafelen van het verhaal is ook niet veel beter, waaronder personages die binnen een poep en een scheet van emotie wisselen. Waar de game ook op grafisch vlak steken laat vallen, is dat het hoofdpersonage als wolf regelmatig met zijn hoofd door omgevingen heen glitcht of boven de grond zweeft, of in de grond zakt met zijn poten. Dat is natuurlijk niet best, maar het versterkt wel de gehele sfeer van een B-film.

Dit geldt ook een beetje voor de gameplay. Zoals je al eerder hebt gelezen voelt de game aan als een oude avonturengame op de PlayStation 2. Het simpele leveldesign en zo goed als lineaire avontuur steekt af tegen de complexe games van vandaag de dag. Maar laten we eerlijk zijn, waarom moet een game altijd zo complex zijn met grote open werelden, en meerdere manieren om een level uit te spelen? Een game kan ook plezier bieden door lekker ouderwets een lineaire ervaring te bieden met flink wat heerlijke vechtmomenten. Gewoon een spel waar je niet al teveel bij na hoeft te denken. Dit is exact wat Werewolf: The Apocalypse – Earthblood biedt.

Conclusie

Werewolf: The Apocalypse – Earthblood is op eerste gezicht alles behalve een bijzondere game. Het spel biedt een zo goed als lineair avontuur die qua opzet doet denken aan een vroege PlayStation 2-titel. Grafisch weet het ook geen indruk te maken. Het stemmenwerk is op zijn beste momenten aardig en het verloop van het verhaal kent veel vreemde momenten. Dit lijken ingrediënten te zijn voor een slechte game, maar Werewolf biedt wel degelijk aardig vermaak. De eerder genoemde punten geven de game een B-film achtige sfeer, waardoor het spel stiekem toch best leuk is. De gevechten zijn echter de ster van de show en bieden zeer vette actie, wat wordt afgesloten met omgevingen vol met bloed. Werewolf is zeker geen Game of the Year-kandidaat, het is toch een bijzondere game door zijn algehele – wellicht onbedoelde – sfeer.

Pluspunten

  • Vechten zorgt voor heerlijke chaotische actie
  • B-film achtige sfeer
  • Liters bloed na gevecht
  • Heerlijk stabiele 60 frames per seconde...

Minpunten

  • …maar cut-scènes hebben lagere framerate en resolutie
  • Camera werkt soms niet mee
  • Stealth gameplay is saai

7.0