Review: Pumpkin Jack

Review: Pumpkin Jack – Als jong ventje was Nicolas Meyssonnier verslaafd aan games zoals Jak and Daxter en MediEvil. Vooral die laatste sloot perfect aan bij zijn grote liefde voor Halloween en alles wat daarmee te maken heeft. Zodra de controller werd neergelegd, keek hij het liefst naar de film The Nightmare Before Christmas. Hoewel de 3D platformer de laatste jaren weer een comeback maakt, is het aanbod in een lange tijd erg mager geweest. Gevoed door nostalgie en gefrustreerd door een gebrek aan 3D platformers, besloot Nicolas Meyssonnier 4 jaar geleden het heft in eigen hand te nemen. Zonder enige ervaring en helemaal alleen, is hij aan Pumpkin Jack begonnen. Een ambitieuze combinatie van de eerder genoemde inspiratiebronnen. Zo legt hij de lat erg hoog voor zichzelf, maar nooit geschoten is altijd mis nietwaar?

De strijd van kwaad tegen goed

Pumpkin Jack speelt zich in een saai koninkrijk af waar nooit iets gebeurt. De duivel heeft het helemaal gehad met die eentonigheid, dus spreekt hij een vloek over de wereld uit om de repetiviteit van zijn dagelijkse bestaan te doorbreken. De mensen zijn het daar uiteraard niet mee eens en schakelen een krachtige tovenaar in om de plannen van de duivel te dwarsbomen. Jij speelt als de titulaire Pumpkin Jack en moet, in opdracht van de duivel, die vervelende tovenaar en zijn leger verslaan. Dat doe je niet alleen. Een wijze uil staat je met raad bij en loodst jou door de levels heen. Daarnaast heb je een kraai aan je zijde die niet alleen met je meevecht, maar vooral ook erg veel met je kibbelt. Het verhaal is expres luchtig gehouden en hoewel niet ieder grapje landt, zijn die dialogen met enige regelmaat toch vermakelijk.

Wat wel altijd landt, is de uitstekende audiovisuele presentatie van de game. Het Halloween thema zit door alles verweven en ieder level speelt daar op in. Zo bezoek je een mijn waar het overduidelijk in spookt of je krijgt het aan de stok met zombies op een kerkhof. De visuele stijl is erg kleurrijk. Sterk overdreven achtergronden en decors, zorgen voor de typische overtrokken uitstraling waar Tim Burton zijn werk bekend om staat. Door verder optimaal gebruik te maken van schaduw en mist, wordt er een griezelige sfeer gecreëerd die zijn inspiratiebronnen eer aan doet. Dat alles wordt netjes in een 1080p resolutie getoond, waarbij de framerate tussen de 50 en 60 fps schommelt. Tot slot maakt de uitstekende soundtrack, dat sterk leunt op spookachtige covers van klassieke muziek, het geheel naadloos af. Vooral de opzwepende deuntjes weten ontzettend te charmeren.

Haast je niet, je hebt alle tijd

Hoewel het tempo er bij de muziek er zo nu en dan goed in zit, kan dat niet over de gameplay zelf gezegd worden. Jack is namelijk niet zo vlot als Ori of zo behendig als Mario. Rennen zit er niet in en je moet meer kunnen dan een dubbele sprong maken, wil je echt met de grote namen mee kunnen doen. Dat klinkt gelijk negatief, vooral voor een platformer, maar eigenlijk heb je daar in de game nauwelijks tot geen last van. Hoewel Jack zijn repertoire beperkt is, houdt het design van de game daar constant rekening mee. Je krijgt de tijd je sprongen te maken, zonder door gevaar opgejaagd te worden. De camera werkt vrijwel altijd goed mee en de besturing is responsief genoeg, waardoor eventuele frustratie door een gemiste sprong nihil is. Juist door het simpel te houden, speelt het toch lekker weg.

Dat geldt echter niet voor de gevechten in de game. Hier hoef je namelijk geen uitdaging te verwachten. Sterker nog, er is niet eens een moeilijkheidsgraad aanwezig. Je beschikt over een standaard en een speciale aanval. Dreig je geraakt te worden, dan kun je snel wegrollen. Mocht je toch bijna ten onder gaan, dan is er altijd een overvloed aan gezondheid in de buurt. Je kunt ook je vriend de kraai in zetten om de vijand aan te vallen, terwijl jij veilig op afstand blijft. In totaal zijn er 6 wapens vrij te spelen, zoals een zwaard en een zeis, maar echt verschillen van elkaar doen ze nauwelijks. Dat komt omdat Jack met ieder wapen vrijwel dezelfde bewegingen maakt en ook qua schade uitdelen doen ze niet voor elkaar onder. In tegenstelling tot het platformen, is de overdreven simpliciteit funest voor het speelplezier tijdens het vechten.

Een kind kan de was doen

Zoals je ondertussen wellicht begint te merken, is Pumpkin Jack niet gemaakt voor spelers die op zoek zijn naar een pittige uitdaging of die het gewend zijn om, door pure frustratie, met hun controllers te gaan gooien. In plaats daarvan biedt het een ontspannen ervaring aan, die meer gericht lijkt te zijn op een publiek van alle leeftijden. Het scheelt ook enorm, dat er een niet al te grote nadruk op het vechten zelf ligt. Door de gameplay gevarieerd te houden, wordt de eentonigheid van het vechten beperkt, waardoor het zwakste element van de game nooit al te veel gaat storen. Dat staat overigens haaks op de baasgevechten, aangezien die juist wel uniek zijn ontworpen, meer een uitdaging bieden en erg vermakelijk zijn om te spelen.

Naast het platformen en vechten, kun je op zoek gaan naar muziek om op te dansen of naar de schedels van kraaien, waarmee je kostuums voor Jack koopt. Die geven je echter alleen een ander uiterlijk en hebben geen invloed op de gameplay. Aangezien de levels vrij lineair zijn, valt er sowieso weinig te ontdekken. De puzzels zijn wat leuker, omdat je dan alleen met Jack zijn hoofd kunt spelen, echter is dit allemaal veel te simpel opgezet om echt te kunnen vermaken. Dat brengt ons dan gelijk bij het grootste minpunt van de game, er is namelijk geen reden om het opnieuw te spelen. De 6 aanwezige levels heb je in een uur of 5 uitgespeeld en dan is er simpelweg niets meer te doen. Dat maakt niet uit, als de prijs er ook naar is, maar €29,99 is dan toch echt teveel gevraagd. Het gebrek aan diepgang breekt de game uiteindelijk op en zorgt er voor dat Pumpkin Jack het voornamelijk van zijn charme moet hebben.