Review: Monster Jam Steel Titans 2

Review: Monster Jam Steel Titans 2 – Het ziet er naar uit dat games over monster trucks langzaam maar zeker aan populariteit winnen. Twee jaar geleden gaf THQ Nordic Monster Jam Steel Titans uit voor onder andere de PlayStation 4 en vorig jaar kwam er zelfs een heuse concurrent op de markt: Monster Truck Championship. Deze titel wist tevens een betere ervaring voor te schotelen dan de eerste Steel Titans. THQ Nordic en Rainbow Studios geven hier weer antwoord op met Monster Jam Steel Titans 2. Ze moeten dus niet alleen hun eerste poging overtreffen, maar ook opboksen tegen de concurrentie.

Een goed begin?

Begin je de game te spelen, dan word je direct gedropt in een open wereld. Dat is een toffe setting voor een Monster Truck game, want wie wil er nu niet eindeloos door de modder heen raggen met een gigantisch voertuig. Helaas stelt dit niet veel voor, want de map is qua omvang zeer beperkt. Deze wordt naarmate je verder speelt wat meer uitgebreid, doordat je meerdere gebieden vrijspeelt, die elk weer een eigen thema hebben. Voor allemaal geldt dat je hier wat geheimen kan vinden, alsook plekken waar je met een bepaalde wagen heen moet om voor die wagen een upgrade vrij te spelen. Verder is er maar weinig te doen en daardoor voelt het meer als opvulling aan, dan een volwaardig onderdeel van het spel. Daarbij komt dat het wisselen tussen wagens omslachtig is en als je eenmaal alle gebieden hebt vrijgespeeld, dat je niet snel tussen hen kan ‘fast travelen’. Dat maakt het er niet leuker op.

Start van je carrière

Vanuit de open wereld kan je wel direct naar de singleplayer campagne, die twee modi biedt: ‘World Career’ en ‘The Big Show’. Hier krijg je diverse soorten races en stuntevenement voor je kiezen. Deze diversiteit is leuk, maar het zijn vooral de races die er uitspringen. Steel Titans 2 richt zich meer richt op een arcadegevoel dan dat het een pure simulatie is. Hierdoor liggen de trucks iets vaster op de weg. Vooral bij het nemen van bochten kan je duidelijk het verschil merken. Je kan dus wat meer risico nemen en dat maakt het racen prima vermaak. Er zijn ook diverse soorten races – zoals dat de helft van het deelnemersveld hetzelfde parkoers de tegenovergestelde richting rijdt – wat het plezier alleen maar doet verhogen, ook al vinden je tegenstanders het heel soms nodig secondes lang tegen je in te sturen, zodat het lijkt alsof ze aan je plakken.

De stuntevenementen komen iets minder goed uit de verf. Doordat de gameplay op arcade is gericht heb je niet het gevoel dat je de volledige controle over je truck hebt. Dit is voornamelijk te merken als je je gewicht van je bolide naar voren of achter wil verplaatsen. De physics voelen dan net niet lekker en daardoor kan je niet het kunstje doen wat jij wil. Het vreemde is dat het naar de zijkant verplaatsen van het gewicht van je wagen wel goed werkt. De monster truck-game van de concurrent wist op dit vlak heel goed te scoren en daardoor waren de stuntonderdelen een vet onderdeel. Het wil niet zeggen dat dit nu slecht is in Steel Titans 2, het kan alleen af en toe wat frustreren.

Doordat de stuntonderdelen niet zo leuk zijn als de races, valt de eerder genoemde Big Show-modus erg tegen. Hierin beleef je alleen onderdelen die zich in afgesloten arena’s afspelen en die bestaan voor driekwart uit stuntsegmenten. Het raceonderdeel dat wel aanwezig is, is de minst leuke. Dit is een één tegen één race, waarbij een ieder op zijn eigen parkoers rijdt. Deze vier disciplines worden constant op dezelfde volgorde aangeboden en dat wordt ellenlang herhaald. Hierdoor wordt deze modus al vrij snel eentonig. Het beste kan je je richten op World Career, die wel dezelfde onderdelen bevat, maar deze niet steeds in dezelfde volgorde aanbiedt. Er zijn tevens diverse varianten van races aan toegevoegd, waaronder dat je tegen meerdere tegenstanders rijdt op parkoersen die zich op de open wereld maps afspelen. Het strijden om de eerste plaats kan hier tot chaotische taferelen leiden en samen met het op de weg houden van je truck zorgt dat voor veel speelplezier. World Career biedt dan ook een toffe ervaring en redt daarmee het singleplayer-gedeelte van de game.

Beter dan het origineel

Buiten de singleplayer bevat Steel Titans 2 ook een multiplayer. De game biedt een ‘ouderwetse’ split-screen optie om lokaal tegen vrienden en/of vriendinnen te strijden en er is een online optie. Hier kan je alle onderdelen – inclusief het rijden in de open wereld – uit de singleplayer spelen met of tegen anderen. Het is niet super bijzonder, maar het biedt wel degelijk een solide ervaring. Vooral de diverse races zijn heel erg leuk om online te spelen. Je hoeft ook niet bang te zijn voor vervelende lag of andere problemen, de matches verlopen zeer stabiel. Het overtreft in ieder geval zijn voorganger, want die liet de online-modus totaal achterwege. Een andere poging om beter voor de dag te komen dan het origineel is met het aantal trucks. Het eerste deel had 30 trucks en nu staan er 38 tot je beschikking. Dat klinkt goed op papier, in de praktijk is het een ander verhaal. De trucks voelen namelijk allemaal hetzelfde aan, waardoor je alleen van voertuig wisselt als deze er vetter uitziet. Ook het upgraden geeft je niet het idee dat je wagen beter is geworden. De ontwikkelaar had net zo goed maar één wagen kunnen aanbieden met de opties om deze uit te bouwen met cosmetische items.

Gemixte gevoelens

Steel Titans 2 is dus een beetje een gemixt product geworden en dat zet zich door op audiografisch vlak. De diverse auto’s worden best aardig weergegeven en hetzelfde kan gezegd worden over de omgevingen. Er is alleen niets wat echt in het oog springt. De trucks kunnen stuk, maar je mist wel wat kleinere grafische details, die wel aanwezig zijn bij de concurrent. Zo zag je daar modder op je banden komen en er verschenen diepe sporen in de modder waar je doorheen reed. Dit verandert de gameplay natuurlijk niet, maar het geeft je wel het idee dat je met een loeizware auto door het terrein aan het raggen bent. Gelukkig weet de framerate in Steel Titans 2 prima stand te houden, want het biedt een stabiele 30 frames per seconde op de PlayStation 4 en 5 in een resolutie van 1080p. Voor een spectaculaire sport als deze wordt er echter maar weinig gedaan qua presentatie. Het is nu erg mak, terwijl je – soms letterlijk – meer vuurwerk verwacht.