DLC Special: DOOM Eternal – The Ancient Gods: Part II – Een jaar geleden werden de sluizen van de hel opengezet. Een schier eindeloze stroom moordlustige demonen stortte zich op onze aardbol, waar ze een grof spoor van dood en verderf achter zich lieten. Eén man – nu ja, ‘man’ dekt de lading eigenlijk niet – stond tussen de troepen van Satan en totale vernietiging: de Doom Slayer. Ruw, immer stoïcijns en met minder geduld dan de gemiddelde student die in Coronatijden op zijn kamer moet blijven… met Doom Guy – zoals zijn vrienden hem noemen – valt niet te sollen. Dat blijkt ook in het tweede deel van The Ancient Gods, het laatste uitbreidingspakket van DOOM Eternal. Id Software sluit zijn magnum opus alvast af in stijl… al hebben we hier en daar toch enkele (kleine) bedenkingen.

DOOM: Endgame

Als je de vorige uitbreiding gespeeld hebt – of gewoon de trailer van The Ancient Gods: Part 2 hebt bekeken – weet je min of meer wat je te wachten staat. (indien niet, let op: deze tekst bevat hier en daar enkele spoilers. Een finale confrontatie tussen het goede en het kwade; een ultieme laatste veldslag voor het lot van al wat leeft, die uiteindelijk uitmondt in een duel met de Dark Lord in eigen persoon. Op het einde van The Ancient Gods: Part 1 maakte je dit duistere heerschap wakker, om er vervolgens achter te komen dat hij letterlijk een kwaadaardige kloon van de Doom Slayer is. Dit keer reist hij richting de mythische ‘World Spear’, vanwaar je kan afreizen naar het hartje van de hel, om daar de prins van de duisternis voorgoed het zwijgen op te leggen. Rip and tear, tot één van beiden erbij neervalt.

Een toepasselijk einde, al hadden we na al die opbouw stiekem iets meer verwacht. De werelden waar je dit keer doorheen reist, spreken toch iets minder tot de verbeelding dan wat voorheen de revue passeerde. De finale eindbaas is wat dat betreft eigenlijk ook gewoon meer van hetzelfde, met dat verschil dat we voor de Dark Lord in eigen persoon toch iets meer spektakel verwacht hadden. Wie de trailer gezien heeft, zal daarnaast ook al doorhebben dat The Ancient Gods: Part 2 op een cruciaal moment wel heel duidelijk de kaart van een niet nader genoemde blockbuster uit 2019 trekt. Met dat verschil dat we de meeste personages in deze uitbreiding enkel kennen van lange tekstlogs, wat enige emotionele impact volledig tenietdoet.

It’s raining demons!

De gameplay van DOOM Eternal blijft gelukkig als een huis overeind staan. Dit betekent dat we ook nu weer een razendsnelle, ongelooflijk vlot spelende shooter voor onze kiezen krijgen, die je reflexen tot het absolute uiterste dwingt. Je knalt, mept en zaagt je een weg van arena naar arena, waar je steevast doodgegooid wordt met wat je alleen maar kan omschrijven als hele legers aan demonen. Id Software heeft er alles aan gedaan om je de meest uitdagende combinaties van gedrochten voor te schotelen, zodat je werkelijk geen seconde hebt om naar adem te happen. Het is zaak om in beweging blijven, je vinger aan de trekker houden en op gepaste momenten tactisch aan het moorden te slaan om je ammo of health aan te vullen.

Id Software heeft weer enkele nieuwe snoodaards voorzien, die je in stijl – of soms ook met de moed der wanhoop – tot kanonnenvoer mag herleiden. Enfin, ‘nieuw’. Het betreft enkele variaties op oudere griezels, die door hun optreden op het slagveld je queeste om te overleven weer iets uitdagender maken. Denk bijvoorbeeld aan versteende imps, die je enkel aan stukken kan blazen met één bepaalde shotgun mod. Of een gepantserde versie van de Baron of Hell, die je alleen maar schade kan berokkenen als je eerst zijn pantser aan diggelen knalt met je plasma rifle. Deze toevoegingen dwingen je om bewuster met je arsenaal om te gaan, wat geen sinecure is wanneer je de demonen langs alle kanten van het lijf moet slaan.

Soms heeft het zelfs nut om een vijand helemaal links te laten liggen. Screecher zombies zijn op zich bijzonder zwakke tegenstanders, maar stralen wanneer je hen raakt een aura uit die alle andere vijanden in de omgeving een heel stuk sterker maakt. Een verdwaalde kogel of verkeerd ingeschatte explosie kan zo een lastige situatie in een fractie van een seconde helemaal onmogelijk maken. Niet elke nieuwe vijand is echter de moeite waard. Riot Soldiers bijvoorbeeld. Deze kereltjes dragen een ondoordringbaar schild met zich mee, waardoor je hen enkel langs achter op een enkeltje hiernamaals kan trakteren. Niet meteen een moeilijke opdracht als je de bewegingsmogelijkheden van Doom Slayer tot je beschikking hebt.

Hammer Time!

Tegenover al dit hels geweld voegt Id Software maar één nieuw wapen toe aan je arsenaal, al is het er meteen eentje om U tegen te zeggen. De Sentinel Hammer vervangt de Crucible uit de basisgame en zit de Doom Slayer als gegoten. Wanneer je dit gevaarte tegen de grond smakt, veroorzaak je een schokgolf die alle demonen in de buurt tijdelijk aan de grond nagelt. Combineer dit met een ijsbom of uitstoot van je vlammenwerper en je krijgt respectievelijk extra health of pantser. Dit maakt de Sentinel Hammer tot het zoveelste tactische werktuig van de Doom Slayer. De hamer speelt bovendien een rol op enkele cruciale momenten van The Ancient Gods: Part 2, die we hier uiteraard niet aan jullie gaan verklappen.

Conclusie

Wie DOOM Eternal en zijn eerdere uitbreiding goed vond, mag dus blind The Ancient Gods: Part 2 aanschaffen. We zouden nog kunnen uitweiden over de platformsegmenten, die niet altijd even intuïtief aanvoelen; of de moeilijkheidsgraad, die soms wel erg bewust de frustratie lijkt op te zoeken. Geen van deze factoren heeft ons spelplezier echter zwaar aangetast. Op het ietwat teleurstellende (lees: weinig verrassende) einde na, heeft Id Software dan ook voor een passend slot gezorgd. DOOM blijft een ultragewelddadige shooter, waarin je elk gevecht opnieuw voor de leeuwen geworpen wordt. Overleven is een razendsnelle en erg tactische puzzel, waarin slim manoeuvreren en een doordachte wapenkeuze steeds weer de sleutel tot succes blijkt. En man, wat blijft het toch een absoluut genot om naar deze sleutel op zoek te gaan.