DLC Special | Immortals: Fenyx Rising – The Lost Gods – Fenyx heeft zich in Immortals: Fenyx Rising en ook de uitbreiding A New God bewezen tegenover de Griekse goden. Het avontuur werd nadien in alternatieve vorm uitgebreid met Myths of the Eastern Realm, waarbij we naar het oosten trokken. Inmiddels is de derde uitbreiding ook verkrijgbaar en die heeft de titel ‘The Lost Gods’ gekregen, waarin we in de schoenen stappen van Ash. Een nieuw personage die in opdracht van Fenyx een aantal goden moet overtuigen terug te keren. Is dit aanvullende avontuur ook de moeite waard? Wij doken in deze uitbreiding om je er meer over te kunnen vertellen.

Ruzie met Zeus

Iedereen die de originele game gespeeld heeft, die weet dat Zeus een wat vervelende en eigenwijze god kan zijn. Het is in dat opzicht ook niet zo gek dat hij weleens ruzie heeft en dat is nu precies wat er is gebeurd met Hades, Poseidon en nog wat andere goden. Die dachten: ‘zoek het lekker zelf uit, Zeus’, en vertrokken naar Pyrieteiland om daar lekker te ontspannen en hun ding te doen. Fenyx heeft als nieuwe god de ambitie om iedereen samen te brengen, maar Zeus heeft daar geen zin in. In het eigenwijze van Zeus besluit Fenyx op eigen initiatief om Ash – een sterveling – te contacteren en op pad te sturen naar het eerder genoemde eiland en dat is waar het nieuwe avontuur begint.

Als Ash ben je een enthousiasteling die in dat enthousiasme overeenkomsten toont met Fenyx toen we daar voor het eerst mee aan de slag konden. Met goede moed reist ze naar Pyrieteiland om daar op zoek te gaan naar de goden en dan word je als speler geconfronteerd met vrij grote veranderingen in de gameplay. Omdat je een sterveling bent, begin je van voor af aan en beschik je niet over speciale krachten. Die moet je namelijk gaandeweg vrijspelen door offers te brengen aan de goden. Dit voelt als een behoorlijke stap terug, want je bent ineens uitgekleed van diverse mogelijkheden die je in de voorgaande uitbreidingen wel tot je beschikking had.

Claustrofobisch avontuur

Deze kaalheid in gameplaymogelijkheden voelt aanvankelijk wat vreemd aan. Wat ook niet helpt, is dat het avontuur vrij traag op gang komt. Dit is te wijten aan twee zaken. Allereerst is de opbouw op zich logisch: je bent immers een nieuw personage. Maar na tientallen uren met alle mogelijkheden gespendeerd te hebben, is het een stap terug bij aanvang. Het is ook het traditionele concept van dezelfde mogelijkheden opnieuw vrijspelen, hoewel nu aangevuld met wat extra krachten voor wat meer variatie in de gevechten. Denk dan aan hard op de grond stampen om vijanden bovengronds te krijgen, om er een te noemen.

De traagheid zit hem echter vooral in het feit dat je ietwat teveel aan je lot wordt overgelaten, omdat je vaak bepaalde dingen moet zoeken om te offeren of om een quest te voltooien. Dat wordt echter onduidelijk geformuleerd in de quest, of de iconen zijn dermate onduidelijk dat het een beetje raadselachtig is wat je nu precies moet zoeken. Maar goed, dat zou je ook als een uitdaging kunnen zien, dus of het goed of slecht is laten we enigszins in het midden. Veel vervelender is dat Ubisoft het een goed idee vond om het gehele cameraperspectief om te gooien. Waar alle voorgaande content gewoon in third-person was, speel je The Lost Gods vanuit een topdown perspectief en dat komt niet goed uit de verf omdat het een te groot contrast oplevert met wat je gewend bent.

Je bent namelijk heel erg gewend om alle kanten op te draaien met de camera, wat noodzakelijk is om objecten te spotten, objecten te plaatsen en meer, gezien de game erg veel werkt met omgevingspuzzels. Dat element is onveranderd gebleven, maar je kan nu de camera niet zo vrij meer bewegen als voorheen. Je kunt ook niet in- of uitzoomen, waardoor je een heel beperkt zicht hebt. Dit is irritant om de volgende redenen: je kunt gevechten moeilijker uit de weg gaan, bepaalde puzzels worden hierdoor onnodig lastig omdat je geen goed perspectief hebt en het overzicht in algemeen is gewoon ontzettend beperkt, waardoor het een claustrofobische ervaring wordt. Niet om topdown games tekort te doen, maar het ontgaat mij als speler volledig waarom er voor een nieuw cameraperspectief is gekozen.

Boodschappenjongen

Pyrieteiland is eigenlijk een hele reeks van allerlei eilanden die je een voor een moet verkennen. Sommige eilanden zijn echter niet direct bereikbaar en daarvoor moeten de goden je helpen, een offer is veelal voldoende. Deze uitbreiding speelt ook veel meer met offers, want om op te slaan, te snelreizen, een token om sterven tegen te gaan en het switchen van dag naar nacht en vice versa, dien je ook bij een altaar te doen in ruil voor wat offers. Je bent een sterveling en in tegenstelling tot Fenyx krijg je niet zomaar alle mogelijkheden tot je beschikking. Gaandeweg ontvang je wel de bekende krachten uit de eerdere uitbreidingen en de main game, maar daar houdt het verder bij op.

Het idee daarachter is best logisch en ook leuk, maar in de praktijk valt dit toch een beetje tegen. Hetzelfde geldt voor het gros van de (zij)missies die je te doen krijgt. Je bent continu de boodschappenjongen van diverse figuren, want ze doen pas wat jij wilt op het moment dat je hun geholpen hebt. Er zit wat variatie in de missies en er zitten zeker mooie momenten tussen, zoals een weg banen door een overwoekerd doolhof, wat tof gemaakt is. Maar de helft van de tijd, zo niet meer, ben je vooral van hot naar her aan het rennen om dingen te verzamelen, omdat je opdrachtgevers te lui zijn om dat zelf te doen. Is het slecht of fout? Niet per se, maar wij waren er heel snel op uitgekeken, omdat ongeveer elke Ubisoft game tegenwoordig vol zit met dit soort inspiratieloze opdrachten. Door het beperkte overzicht ben je bovendien nog meer tijd kwijt ook, want geregeld zoek je je een ongeluk.

Conclusie

The Lost Gods is net zoals Myths of the Eastern Realm een uitbreiding die op zich aardig is om te spelen, maar je mist niet zoveel als je het laat liggen. De nieuwe insteek is leuk gevonden, maar de uitwerking laat te wensen over. Niet omdat de gameplay slecht is, maar vooral door het volstrekt onnodige topdown perspectief wat heel erg als een belemmering aanvoelt. Deze uitbreiding had op precies dezelfde wijze gepresenteerd kunnen worden als de rest van de content, wat de algemene ervaring ten goed was gekomen. Het is absoluut geen slechte uitbreiding, maar het claustrofobische gevoel dat het cameraperspectief opriep en een eindeloze reeks van herhalende opdrachten deed dat wij na het voltooien van het verhaal er de brui aangaven. Wil je echter alles verzamelen, ontdekken en doen in deze uitbreiding, reken dan op minstens een uur of tien tot twaalf aan gameplay.