Review: The Medium

Review | The Medium – Wat als je er op een dag achter komt dat onze wereld niet de enige is? Dat er, vakkundig verscholen achter de moleculen van het dagelijkse leven, een tweede realiteit bestaat, een alternatief universum waar de rusteloze zielen van overleden mensen de plak zwaaien? Dat jij als één van de weinigen – misschien zelfs de enige – de gave hebt om beide werelden niet alleen waar te nemen, maar ook te betreden? En dat je zo in een uitgelezen positie bent om de eerder vermelde zielen te helpen in hun zoektocht naar eeuwige rust? Wat zou je doen? Ons inziens zijn er twee opties. De kennis drijft je knettergek en je belandt Lovecraft-gewijs al onzin brabbelend in een instelling waar de uitwerpselen van de muren druipen. Of je gebruikt je krachten voor het goede, ook al leg je hierdoor je eigen leven in de weegschaal. In The Medium opteert Marianne voor die laatste optie, met alle gevolgen van dien.

Welkom in het Niwa Hotel

Ontwikkelaar Bloober Team heeft zich de voorbije jaren ontpopt tot een bescheiden meester van de psychologische horror. Begrijp me niet verkeerd: noch Blair Witch, noch het Layers of Fear tweeluik bleek een ijzersterke homerun. Maar elk van die titels teerde op een heerlijk creepy sfeertje en een mysterieuze verhaallijn, die telkens volstonden om een beklijvende en vaak angstaanjagende ervaring af te leveren. Bloober Team houdt van raadsels, mindfucks die steeds weer het tapijt vanonder je voeten trekken, tot er geen stabiele centimeter ondergrond meer overblijft. En wat raadsels betreft, komen ze in The Medium met hun meest intrigerende exemplaar tot dusver op de proppen. Jij bent Marianne, het medium uit de titel. Jij kan zowel de échte wereld als het geestenrijk waarnemen. En je helpt onlangs overleden zielen om zachtjes de weg naar het hiernamaals aan te vatten. Een baan als geen ander, zeg maar.

Tot plots de telefoon rinkelt. Een onbekende man beweert dezelfde gave te hebben als jij en vraagt je met klem om naar Polen af te zakken, naar het Niwa Resort om precies te zijn. Je belandt in een leegstaand, in verval geraakt hotel, waarvan elke vezel de vergane glorie van de Sovjet-Unie uitademt. Een gebouw waar zoveel vreselijke dingen gebeurd zijn, dat zelfs het Overlook Hotel uit The Shining er vol ontzag het hoofd voor zou buigen. Aan jou om de geheimen van Niwa in elkaar te puzzelen, gebruikmakend van je gave en liefst zonder zelf het tijdelijke voor het eeuwige te verruilen. Laat één ding duidelijk zijn: het verhaal van The Medium is één van dé redenen om de game een kans te geven. Het plot dat Bloober Team uitgedacht heeft, zit namelijk erg goed in elkaar, is even duister als emotioneel, weigert resoluut om de speler bij de hand te nemen en – belangrijk – verveelt geen seconde.

Twee werelden voor de prijs van één

De andere reden om The Medium zeker niet links te laten liggen, is het Niwa Hotel. Bloober Team is er namelijk opnieuw in geslaagd om een setting neer te zetten die je als speler wil verkennen, ook al voel je dat er vooral onaangename verrassingen op je zitten te wachten. Dat verkennen doe je dit keer vanuit de derde persoon, met vaste camerastandpunten die doen denken aan de Resident Evil games van weleer – of recenter nog: The Dark Pictures Anthology. Dit perspectief heeft voor- en nadelen. Enerzijds wordt er zo behoorlijk knap camerawerk op je scherm getoverd, filmisch én ideaal voor schrikeffecten. Anderzijds blijft het verdomd lastig om je personage door de levels heen te sturen. Dat geklungel is overigens meestal geen ramp – horrorgames laten zich wel vaker onhandig besturen – maar zodra er tijdsdruk of een naderende dreiging mee gemoeid is, kan het wel eens op de zenuwen werken.

Uniek aan The Medium is het reeds eerder vermelde afwisselen tussen de materiële wereld en het achterliggende geestenrijk. Bloober Team opteert ervoor om je op vaste tijdstippen in de game beide perspectieven tegelijk aan te bieden, met een scherm dat in tweeën splijt. Je bestuurt je personage op deze momenten in split-screen en verkent dus met dezelfde input twee omgevingen op hetzelfde moment. Zo zie je meteen hoe beide universums – het ene de aftandse ruïne van een hotel; het ander een met botten bezaaid niemandsland dat zo uit de DOOM games lijkt te komen – dezelfde ruimte heel anders invullen. Naast exploratie zal je in split-screen ook het nodige puzzelwerk moeten uitvoeren. Obstakels in de ene wereld kunnen immers vaak enkel overwonnen worden met behulp van handelingen in de andere. Deze puzzels zijn steevast slim, zonder ooit te vaag of onlogisch uit de hoek te komen.

Het helpt ook dat Bloober Team de nodige variatie heeft ingebouwd om te vermijden dat The Medium te veel uit hetzelfde vaatje tapt. Marianne zal bijvoorbeeld soms uit haar lichaam moeten treden, om een gedeelte in de geestenwereld te bereiken dat voor haar materiële vorm afgesloten blijft. Hierbij is timing van cruciaal belang: als Marianne te lang talmt en haar lichaam niet tijdig terugvindt, is het zonder pardon game over. Op andere momenten moet je de confrontatie aangaan met een griezelige figuur, die we hier niet verder gaan beschrijven. Deze stealth segmenten blijken helaas de minst geslaagde onderdelen van de game te zijn. Het vaste cameraperspectief zorgt er regelmatig voor dat je niet goed kan inschatten wanneer je nu wel of niet zichtbaar bent. De mogelijkheid om je adem in te houden geeft dan weer te weinig feedback, waardoor je nooit echt weet of wat je doet effectief wérkt.

De trip op PS5 meer dan waard

Gelukkig ligt de focus in The Medium niet zozeer op deze confrontaties. Het verhaal en de spelwereld(en) voeren terecht de boventoon en deze worden netjes in 4K gepresenteerd, tegen een stabiele 30 fps. Tijdens het spelen draait alles bijzonder soepel – toch een knappe prestatie, als je in het achterhoofd houdt dat Bloober Team een aanzienlijk deel van de acht uur lange speelduur aan twee werelden tegelijk vorm geeft. Beide werelden zien er bovendien geweldig uit, met hier en daar camerastandpunten die het fotorealisme bij vlagen wel érg dicht naderen. De cut-scènes zijn helaas iets minder indrukwekkend. Duisternis oogt vlekkerig, hier en daar duikt er een hapering in de framerate op en de animaties van de personages zijn niet altijd even overtuigend. Op een cruciaal moment liet bovendien de audio het even afweten. Deze minpuntjes waren echter nooit ernstig genoeg om ons uit de ervaring te halen.

Op auditief vlak heeft Bloober Team knap werk verricht. The Medium komt vooral tot zijn recht met een headset. Het Niwa Hotel lééft, met omgevingsgeluiden die je meermaals over je schouder doen kijken en een subtiele soundtrack die de paranoia verder in de hand werkt. Ook het acteerwerk moet genoemd worden. Kelly Burke levert een doorleefde vertolking af als de geplaagde Marianne en Troy Baker steelt de show in een niet te onderschatten bijrol, maar ook de rest van de cast komt solide uit de hoek. Een lied zonder valse noten, zeg maar. De PS5-versie van The Medium maakt tevens gebruik van de DualSense controller om je inleving nét dat beetje te vergemakkelijken. Zo kan je als het ware vrij rondkijken en inzoomen met de DualSense, een feature die na een korte gewenningsperiode wel degelijk prettig werkt. Op technisch vlak zijn we dus best tevreden over de ervaring die Bloober Team hier afgeleverd heeft.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: Xbox Series X|S en pc.