Review | Life is Strange: True Colors – In het vorige decennium vloog de één na de andere zogenaamde Telltale-game je om de oren. Door het sluiten van deze studio werd het genre van episodische games al vrij snel naar de achtergrond geduwd. Het is dan ook goed dat de Life is Strange-reeks het stokje heeft overgenomen. Deze franchise hanteert dezelfde formule als de games van Telltale, maar levert alleen niet de kwantiteit. Hierdoor wordt de ontwikkelaar niet gehaast en dat heeft tot nu toe tot kwalitatief goede games geleid. Er is ook weer de tijd genomen voor Life is Strange: True Colors, dus de trend rondom de serie lijkt zich voort te zetten.

Onvoltooid verloren tijd

In het nieuwste deel van Life is Strange speel je als Alex Chen. Zij is een jonge vrouw die na een aantal jaar bij verschillende pleegzinnen ondergebracht te zijn, eindelijk weer wordt herenigd met haar oudere broer. Alex besluit direct bij hem in te trekken en beiden proberen verloren tijd in te halen. Alleen wordt deze tijd hen niet gegund, als haar broer voor haar ogen om het leven komt in een ongeluk dat niet had mogen gebeuren. Alex gaat vervolgens op zoek naar wie de schuldige is en waarom de dood van haar broer niet voorkomen werd.

Hetzelfde, maar dan anders

Als je bekend bent met de Life is Strange-serie, dan weet je precies wat je van True Colors kunt verwachten. Het spel hanteert exact dezelfde formule als zijn voorgangers, maar dan met een klein aantal aardige zij-activiteiten daaraan toegevoegd. Het verhaal beïnvloed je door in bepaalde scenes keuzes te maken. Tijdens je avontuur kan je, als een soort moderne point-and-click titel, je omgeving onderzoeken en/of met mensen praten om verder te komen in het verhaal. Hoe zich dit uiteindelijk ontvouwt ligt geheel aan jouw beslissingen. True Colors is dus meer van hetzelfde, alleen is het verhaal zelf en de bijzondere eigenschap van het hoofdpersonage anders. Is dat nog steeds leuk? Jazeker, en dat komt mede doordat er niet meer zoveel titels in dit genre worden uitgegeven.

In de Life is Strange-serie heeft elke protagonist een gave en in True Colors is dat de hoofdrolspeelster een extreem hoog empathisch vermogen heeft. Als iemand in haar buurt heel erg boos, verdrietig of blij wordt, kan zij voelen wat de ander voelt en waarom ze zich zo voelen. Alex kan alleen nog niet zo goed omgaan met haar krachten en dat kan tot excessieve uitbarstingen leiden. De jonge vrouw is dan ook onzeker over zichzelf en probeert haar krachten geheim te houden, terwijl ze uitzoekt wie er verantwoordelijk is voor de dood van haar broer. De speciale kracht van Alex is qua impact in gameplay niet heel groot, het zorgt wel voor interessante ontwikkelingen.

Goed met wat slecht

Het verhaal van het nieuwste deel in de Life is Strange-serie is dan ook goed te noemen. Het zorgt niet voor actievolle of super spannende momenten, maar weet wel degelijk te boeien. De uitwerking hiervan is alleen niet consistent. De geloofwaardige personages zorgen voor soms ijzersterke scènes en het is duidelijk te zien dat Alex het moeilijk heeft om met haar krachten om te gaan. Je voelt je dan ook heel snel erg betrokken. Er zijn alleen ook wat momenten die een beetje als opvulling aanvoelen. Je hebt dan niet het idee dat je progressie boekt in het overkoepelende verhaal. Hierdoor verliest de game wat aan kracht. Toegegeven, deze scènes zijn sterk in de minderheid, maar ze vallen extra op door de eerder genoemde sterke passages.

Dat de game hoofdzakelijk boeiende scènes heeft komt niet alleen door het goede script. De prima voice-acting en verbeterde animaties hebben hier ook een groot aandeel in. Vooral de animaties in het gezicht komen goed uit de verf. Als Alex bijvoorbeeld praat, zie je heel haar gezicht bewegen in plaats van alleen haar mond. Je kan tevens duidelijk zien hoe zij zich op elk moment voelt. Dit geeft het geheel een meer intense ervaring. Deze extra dimensie is alleen niet op elk personage van toepassing. Bij sommige personen beweegt hoofdzakelijk de mond, maar valt er in het gezicht verder weinig emotie te bespeuren. Het is dan ook jammer dat dit niet op één lijn ligt.

Waar de game ook niet altijd dezelfde kwaliteit levert, is met de graphics. Over het algemeen ziet True Colors er netjes uit, met gedetailleerde omgevingen en goed uitziende personages. Het spel heeft nog steeds een wat ‘cartoony’ uiterlijk, maar het gaat nu wel meer de realistische kant op. Daar is niets mis mee, alleen zie je bij sommige close-ups dat niet aan alles evenveel aandacht is besteed door de ontwikkelaar. Zo krijg je onder andere duidelijk hoekige biljartballen en lage textures zien. De game is hier niet consistent en dat valt extra op, doordat de verschillen zo groot zijn. Het verbreekt de immersie even. Dit is in Life is Strange: True Colors eigenlijk op elk vlak het geval, de game doet het veelal goed, maar laat toch wat (kleine) steekjes vallen.

To next-gen or not to next-gen

Waar de game wel zo goed als geheel op zijn bek gaat is met de ‘next-gen’ versie. True Colors komt uit voor zowel de huidige als vorige generatie en dan is het normaal dat je verwacht dat de PlayStation 5- en Xbox Series-versies beter uit de bus komen dan op de PS4 en Xbox One. Dit valt toch erg tegen. Hoewel de game op 4K draait, is de framerate 30 fps en er wordt niet optimaal gebruikgemaakt van de snelle SSD’s die in de current-gen consoles zitten. Hierdoor zijn de laadtijden vrij lang. Ik moest zelfs tijdens het spelen even checken of ik misschien de PS4-versie had binnengehaald. Het enige ‘next-gen’ aan True Colors is het gebruik van ray tracing, tenminste als je dit aanvinkt in het menu dat je hier gebruik van wilt maken. Nu voegt het niet heel veel toe, maar tegen het eind krijg je wel wat mooie plaatjes te zien als je ray tracing aan hebt staan.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.
Binnenkort ook beschikbaar op: Nintendo Switch.

Conclusie

Life is Strange: True Colors weet net als zijn voorganger een goede game voor te schotelen. Het verhaal weet te boeien, kent geloofwaardige personages, de voice-acting is sterk en de verbeterde animaties – en dan vooral in het gezicht van Alex – zorgen voor een meer intense ervaring. De gameplay is bekend terrein en werkt nog steeds prima. Er zijn alleen wat slordigheden, waardoor True Colors wat minder goed uit de verf komt. Soms wat slordige graphics, scènes die als opvulling voelen en geen uniforme gezichtsanimaties zorgen ervoor dat de game minder impact heeft dan wat mogelijk was geweest. Life is Strange: True Colors is zeker geen slechte game, er had alleen meer in gezeten.

Pluspunten

  • Boeiend verhaal
  • Geloofwaardige personages
  • Prima voice-acting
  • Paar ijzersterke scènes
  • Gezichtsanimaties Alex zorgen voor intensere ervaring...

Minpunten

  • …wat niet wordt doorgezet bij andere personages
  • Niet geoptimaliseerd voor huidige generatie
  • Klein aantal scènes voelen aan als opvulling
  • Heel af en toe wat slordige graphics

7.5