Review | House of Ashes

Review | House of Ashes – Na een hallucinant avontuur in het midden van de Grote Oceaan en een mind-fuck van jewelste in een hopeloos Amerikaans dorpje, trekt The Dark Pictures Anthology voor zijn derde iteratie naar de woestijnen van Irak. Dit keer zijn het een handvol tot de tanden bewapende soldaten die hun noodlot tarten, een noodlot dat – zoals we inmiddels van de franchise gewend zijn – erg diverse vormen kan aannemen. Het zal niemand verbazen dat Supermassive Games het wiel niet meteen opnieuw uitvindt. Wel levert de ontwikkelaar – die na dit deel nog minstens vijf vervolgen in de stijgijzers heeft staan – een game af die zijn voorgangers op zowat alle vlakken weet te overtreffen.

De vijand van je vijand…

Irak, 2003. De oorlog in het Midden-Oosten woedt in alle hevigheid, terwijl de CIA panisch verder zoekt naar de kernwapens die Saddam Hoessein in één van zijn kelders verborgen zou houden. Kolonel Eric King denkt met behulp van zijn experimentele satellietprogramma Caelus een doorbraak te forceren en trekt met een squad soldaten naar een afgelegen landbouwnederzetting, waar een enorme holle ruimte onder gedetecteerd is. Na een stevig vuurgevecht met enkele verdedigers van de Iraakse Republikeinse Garde, zakt de grond létterlijk onder zijn voeten weg, waarna de hele bende – vriend én vijand – de duisternis in tuimelt. Daar wacht hen iets veel ergers dan kernwapens…

Ik blijf opzettelijk vaag over de gruwelen die je diep onder de zandgrond te wachten staan. Laten we het erop houden dat het om iets eeuwenoud, meedogenloos en uitermate hongerig gaat; iets waar zelfs een groep getrainde, zwaar bewapende soldaten een hele kluif aan heeft. House of Ashes is in zijn eerste twee acten vooral schatplichtig aan de fenomenale horrorfilm The Descent, met zijn claustrofobische escapades door nauwe gangetjes en beenharde confrontaties met zelden zichtbare monsters. Zoals gebruikelijk gaat de game echter in zijn slotakkoord onverwacht een andere kant op, die in dit geval zijn inspiratie haalt bij een andere populaire filmreeks. Meer zeggen zou jammer zijn.

…wordt je beste vriend

House of Ashes blijft echter boeien van begin tot einde, deels door zijn plotontwikkelingen, deels door de personages, die dit keer wel degelijk meteen aanvoelen als figuren van vlees en bloed, mét een voorgeschiedenis en (onvervulde) toekomstplannen. Dit alleen al tilt House of Ashes boven de vorige delen in The Dark Pictures Anthology uit. Waar ze je in Man of Medan en Little Hope voornamelijk jongeren onder de duimen schoven, die pas na verloop van tijd enige tekenen van diepgang gingen vertonen, weet de cast van House of Ashes je onmiddellijk bij de keel te grijpen. De karakters zijn op zichzelf al interessant, maar het zijn hun onderlinge verhoudingen die voor heel wat extra spanning zorgen.

Jason is bijvoorbeeld een op het eerste zicht karikaturale jarhead, met een wel erg ongenuanceerde kijk op het conflict waar hij aan deelneemt. Een trauma uit zijn recente verleden rust echter als een loodzwaar gewicht op zijn schouders en een verrassende ontmoeting met een vijandige soldaat brengt zijn hele wereldbeeld aan het wankelen. Of neem de Kings, Eric en Rachel, een gehuwd koppel, wiens relatie onvermijdelijk onder druk komt te staan, niet alleen door de omstandigheden, maar ook omdat één van hen het niet zo nauw lijkt te nemen met hun trouwbelofte. En dan heb je nog Salim, een Iraakse soldaat die zich plots in het hol van de leeuw bevindt en zich daar ontpopt tot het emotionele hart van de game.

Een belangrijk thema in House of Ashes is de lijn tussen vriend en vijand, die in extreme omstandigheden soms flinterdun wordt. Is het aangewezen om de strijdbijl te begraven in het licht van een groter kwaad? En zo ja, belandt die strijdbijl dan op een bepaald moment niet tussen je schouderbladen wanneer je even je rug draait? House of Ashes stelt deze en andere vragen, en laat je daar zelf op antwoorden door je in dialogen en acties de gebruikelijke keuzes aan te bieden. Een verkeerde beslissing kan voor elk personage de dood als gevolg hebben en met zo’n zestig verschillende manieren om aan je einde te komen, heeft Supermassive Games zich weer helemaal uitgeleefd. Kiezen is opnieuw vaak verliezen.

Pret als vanouds, met een paar tweaks

Met de herspeelbaarheid zit het dus nog maar eens goed. Ook op andere vlakken is de Dark Pictures formule grotendeels ongewijzigd gebleven. Je verkent omgevingen, verzamelt aanwijzingen en probeert met behulp van quick time events zonder kleerscheuren het einde van de actiescènes te halen. Op zulke momenten blijft de interactiviteit beperkt: je kijkt als het ware naar een film, terwijl je af en toe tijdig de juiste knop moet indrukken. Meer van hetzelfde dus, al kijk je in het exploratiegedeelte wel tegen een nieuw camerastandpunt aan. Weg met de vaste invalshoeken van weleer; dit keer nestelt de camera zich achter de schouder van het personage met wie je speelt, zodat je iets vrijer kan rondkijken.

Dit pakt overwegend goed uit, al durft de camera wel eens tegen te werken in krappe ruimtes – net een omgevingselement waar House of Ashes regelmatig mee uitpakt. Al te storend wordt het gelukkig nooit. Een andere welkome toevoeging is een keuze tussen drie moeilijkheidsgraden, die je reflexen respectievelijk weinig, matig en sterk op de proef stellen. Zo speelt Supermassive Games in op een vraag van de community, die net als ik Little Hope iets te gemakkelijk vond. Aan de multiplayermodi is dan weer niets veranderd. In Movie Night controleer je met tot vijf vrienden elk een personage en geef je de controller door. Shared Story laat je dan weer met een vriend online te spelen. Je neemt dan tegelijk elk een ander personage voor je rekening, terwijl je keuzes en handelingen de voortgang van je kompaan positief of negatief kunnen beïnvloeden.

Weg met die haperingen!

Zowel Man of Medan als Little Hope kampten met de nodige technische problemen. Ik kan echter tevreden melden dat House of Ashes op mijn PS5 stabiel draaide op 60fps, waardoor de game tijdens mijn playthrough nooit merkbaar bleef haperen. De game ziet er in 4K ook behoorlijk knap uit, met enkele opmerkelijke vista’s en het gebruikelijke realisme in de gelaatsuitdrukkingen van de personages. Vooral de ogen weten te overtuigen. Verwacht echter geen perfectie: textures durven van dichtbij nog wel eens van lagere resolutie te zijn en sommige bewegingen zoeken de ‘uncanny valley’ op. Op vlak van audio kan ik enkel opmerken dat deze er af en toe tussenuit durfde knijpen, wat toch wel schade doet aan de scène die op dat moment bezig is. Jammer ook, aangezien de acteerprestaties (met Ashley Tisdale op kop) zoals vanouds behoorlijk sterk zijn. Hetzelfde geldt voor de soundtrack, overigens. 

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X|S en pc.