Special | Vroeger was alles beter(?): Fighting games – Vorige week werd alweer het zesde deel in de Street Fighter-reeks aangekondigd. Vorig jaar kwam er een nieuwe Guilty Gear-titel uit en de geruchten rondom Mortal Kombat 12 worden ook steeds sterker. Je zou denken dat fighting games nog steeds mateloos populair zijn. Toch wordt dit genre door een steeds kleinere groep gespeeld en dat komt doordat deze games steeds complexer worden. Je hebt veel knoppen tot je beschikking, die elk een andere functie hebben en speciale bewegingen vragen (complexe) combinaties hiervan. Daar komt nog eens bij dat er verschillende personages zijn om uit te kiezen en dit alles zorgt er voor dat er heel erg veel tijd wordt gevraagd van een gamer om zo’n titel een beetje onder de knie te krijgen. Vroeger was dat beter… toch?

Hou het simpel

Als je in de jaren ’80 een Commodore 64 had (of een andere ‘home computer’ uit dit tijdperk, zoals de Spectrum ZX of Amstrad CPC), dan had je een joystick en één actieknop tot je beschikking om games te kunnen spelen. Er waren wel joysticks die meerdere actieknoppen hadden, maar die hadden allemaal dezelfde functie. Ontwikkelaars waren dus heel erg beperkt in wat zij konden doen qua besturing. Een fighting game maken voor deze computers lijkt dan ook een haast onmogelijk opgave. Toch zijn er een aantal titels in dit genre uitgegeven, die nog vrij complexe gameplay voor wisten te schotelen en toentertijd veel indruk wisten te maken.

De trendsetter

De eerste fighting game die in de jaren ’80 een echt spel wist voor te schotelen, waarin je meerdere vechtbewegingen had, was The Way of the Exploding Fist. De één-op-één gevechten waren erg intens en dat kwam doordat met elk contact de wedstrijd stop werd gezet en je opnieuw moest beginnen. Was iemand vol geraakt, dan kreeg diegene een Yin Yang toegekend. Was het contact maar half, dan kreeg je de helft van het eerder genoemd symbool. Uiteindelijk was het de bedoeling om twee volledige Yin Yang symbolen te verdienen en zo verder te komen in het toernooi.

Ondanks dat er gebruik werd gemaakt van een joystick met één actieknop, kon je maar liefst achttien verschillende bewegingen maken. Deze konden op hun beurt weer allemaal geblokt worden, waardoor timing een belangrijke rol speelde. Aangezien dat als er contact werd gemaakt de wedstrijd stopte, was blokken een verplicht nummertje en moest je een goede strategie hebben om aan te vallen. De besturing was heel eenvoudig. De ontwikkelaar maakte op slimme wijze gebruik van simpele combinaties van de vuurknop en de richtingen van de joystick. The Way of the Exploding Fist had dan ook een hele lage instapdrempel, terwijl het (voor die tijd) wel complexe gameplay voorschotelde.

Beter goed gejat dan slecht bedacht

The Way of the Exploding Fist kwam in Europa in maart 1985 uit en werd gemaakt door Beam Software. Uitgever/ontwikkelaar System 3 moest toen gedacht hebben dat zij dit ook konden, maar dan beter, want een jaar later lag International Karate in de winkels. Deze titel kopieerde Exploding Fist op vrijwel alle fronten. Grafisch zag het spel er vrijwel identiek uit, alleen waren er andere en meer achtergronden. Qua gameplay was er ook goed afgekeken bij Way of The Exploding Fist, inclusief de simpele besturing. Iets andere ‘moves’ en meer animaties moesten International Karate echter een eigen smoel geven, alleen lukte dat niet. De gameplay was wel iets sneller, waardoor je een intensere ervaring kreeg en daardoor werd het spel toch veelal boven Exploding Fist geprefereerd.

International Karate leek dus heel erg op Way of the Exploding Fist. Dit zat System 3 niet lekker en daarom gaven ze in oktober 1987 International Karate+ uit. Het grote verschil met het origineel was dat een wedstrijd in plaats van twee, uit drie man bestond, die elk voor henzelf vochten. Er werden ook wat nieuwe technieken toegevoegd, om twee tegenstanders te kunnen raken, waaronder de ‘split kick’. Ook al waren er nu nog meer technieken aanwezig, door het geringe aantal invoermogelijkheden van de joystick waren deze wederom vrij gemakkelijk om te leren. De instapdrempel bleef dus laag en iedereen kon van de game genieten, of je nu bekend was met fighting titels of niet. Dat je nu tegen twee tegenstanders moest knokken in plaats van één, was een ware evolutie voor het genre.

Mortal Kombat voor Mortal Kombat

International Karate+ is wellicht de beste fighting game uit de jaren ’80, er was ook een game die ook in dit genre geplaatst kon worden, maar toch iets anders voorschotelde. Dat was Barbarian: The Ultimate Warrior. Zoals je gewend bent van een fighting game gaat het om man-tegen-man gevechten, alleen zijn de barbaren voorzien van een zwaard. Dit zorgt voor wat langzamere, maar meer bloederige gameplay. Je kan het spel een beetje zien als de Mortal Kombat van de jaren ’80. Dit is niet alleen omdat er daadwerkelijk bloed wordt getoond als je zwaard je tegenstander raakte; je had ook een heuse ‘fatality’ tot je beschikking. Deze was voor iedereen hetzelfde en kon te allen tijde worden ingezet.

Tijdens de wedstrijd heeft iedere deelnemer een ‘levensmeter’ en die wordt minder als diegene wordt geraakt. Je kan door middel van de eerder genoemde ‘fatality’ je tegenstander direct uitschakelen en de wedstrijd winnen. Met deze beweging draai je je 360 graden om zo vaart aan je zwaard te geven en die op de nek van je tegenstander te richten. Wordt deze niet geblokt of ontweken, dan onthoofde je je opponent, wat gepaard ging met een fonteintje bloed. Nu had je wel minder bewegingen dan de eerder aangehaalde games, de constante dreiging om je hoofd te verliezen, maakte elke wedstrijd erg spannend en daardoor werd Barbarian een populaire titel.

Heb jij nog goede herinneringen aan oude fighting games die we hier niet besproken hebben? Laat het ons weten in de comments.