Review | Babylon’s Fall

Review | Babylon’s Fall – Als ontwikkelaar duurt het niet zo gek lang voor je een reputatie uit de grond gestampt hebt. Eerste titels zijn daartoe belangrijk; succesvolle games en franchises nog meer. De naam van je studio verandert in een soort kwaliteitslabel; na verloop van tijd weten mensen wat voor werk ze kunnen verwachten wanneer deze boven een kersverse titel prijkt. En uiteindelijk zal de hand van de auteur voldoende blijken om geld in het laatje te brengen. Net zoals een bepaalde groep mensen elke film van pakweg Steven Spielberg een kans geeft, zo zullen ook games van geliefde studio’s/uitgevers als Naughty Dog en Capcom altijd een thuis vinden in menig woonkamer. Platinum Games, de ontwikkelaar van absolute pareltjes als Bayonetta en NieR: Automata, hoort eigenlijk ook in dit rijtje thuis… maar verbijstert dit keer vriend en vijand door een echte draak van een game af te leveren. Oh how the mighty have fallen…

De Toren van Meh

Aan het concept zal het alleszins niet gelegen hebben. Voor Babylon’s Fall liet Platinum Games zich inspireren door het Bijbelse verhaal van de Toren van Babel. Volgens dat eeuwenoude vertelsel werd de aardbol ooit bewoond door één volk, met dezelfde gewoontes en taal. Onder het goedkeurende oog van God leefde de mensheid zowaar in vrede samen. Tot men plots besloot om een toren te bouwen die helemaal tot aan het hemelgewelf zou reiken; een toren die de mens naar God moest leiden. Dit soort overmoed kon God uiteraard niet toestaan. Met een vingerknip zorgde Hij ervoor dat iedereen plots een andere taal sprak. Niets was nog duidelijk, uit frustratie ontstonden hier en daar grootschalige conflicten… en de toren bleef onafgewerkt staan, een ruïne tot in de eeuwigheid. Klinkt met wat strategische tweaks als dé ideale setting voor een videogame. En ja, dat zou het in principe ook kunnen zijn.

In Babylon’s Fall heeft de mensheid een stad gebouwd aan de voet van de Toren van Babel, een immens, Romeins aandoend bouwwerk dat zijn ellenlange schaduw van de ene horizon naar de andere werpt. Het leven is er echter alles behalve peis en vree. Een blauwe zon werpt een moorddadig licht op het volk; al wie door de stralen beschenen wordt, ontwikkelt vroeg of laat een terminale ziekte. Daarnaast bevolken de ‘Gallu’ – een mysterieuze groep buitenaardse wezens – de bovenste regionen van de toren. De ‘Gallu’ hebben het niet zo op de mensheid begrepen en daarom is de orde van de Sentinels in het leven geroepen. Deze krijgers worden verbonden met de mysterieuze ‘Gideon’s Coffin’, een hightech voorwerp vol spirituele krachten dat zich onlosmakelijk aan je ruggengraat vasthecht. Vanuit hun uitvalsbasis in Neo Babylon trekken ze er dagelijks op uit om de toren te beklimmen en de stad te redden.

Op papier vormt dit een aardig uitgangspunt voor een hack-and-slasher in een fantasy setting. In praktijk draait het echter even anders uit. Wat een aanlokkelijke wereld met een intrigerende achtergrondmythologie had kunnen zijn, profileert zich in realiteit namelijk eerder als oppervlakkig, ongeïnspireerd en… ja, gewoon saai. Cutscènes zijn statisch, duren veel te lang en besteden aandacht aan onzinnige details, die ongetwijfeld bedoeld zijn om personages uit te diepen, maar hen in plaats daarvan eerder neerzetten als een stel randdebielen. Belangrijke informatie wordt meegegeven in dialogen tijdens hectische gevechten, zodat je na verloop van tijd absoluut niet meer weet wat er gaande is. Wat ook niet helpt, is dat deze dialogen bijzonder houterig geschreven zijn – zo praat niémand in het echte leven – en bovendien ingesproken door stemacteurs die hoorbaar moeite hebben om wakker te blijven. De bombastische soundtrack is wél de moeite waard… al verdient die muziek vooral een betere game om te ondersteunen.

Lelijk, lelijker, lelijkst

Je kan Babylon’s Fall dus gebruiken als voorbeeld in een cursus ‘hoe vertel je een verhaal vooral niét’, wat best pijn doet gezien de potentie van het uitgangspunt. Wat ook niet helpt, is het visuele aspect. We weten dat je naar het innerlijk hoort te kijken, dat het uiterlijk slechts een verpakking is van datgene wat écht telt… maar verdorie, het oog wil ook wat. En we kunnen ons niet voorstellen dat er iemand is die verliefd wordt op deze titel. We gaan er geen doekjes om winden: Babylon’s Fall ziet eruit als een bijzonder matige PlayStation 3 game. Naar ons gevoel zijn er zelfs PS2-titels te vinden die op visueel vlak meer indruk maken dan Babylon’s Fall, zeker gezien de veel beperktere technologie die ontwikkelaars toen tot hun beschikking hadden. De game wordt in principe in 4K gepresenteerd, maar geen kat die dat opmerkt. Babylon’s Fall doet monden openvallen… maar wel om de verkeerde reden.

Platinum Games heeft Babylon’s Fall een soort schilderstijl aangemeten, al lijkt ons dit eerder een excuus om de bijzonder wazig ogende (low-res) textures goed te praten. Laat één ding immers duidelijk zijn: Van Gogh, this ain’t. Als een beginnende schilder een screenshot uit deze game aan zijn onderwijzer presenteert, wordt hij zonder al te veel poespas uit het klaslokaal geflikkerd, met een nota op zak waarop het vriendelijke verzoek staat om nooit of te nimmer terug te keren. De game is hoofdzakelijk opgebouwd uit doffe varianten op de kleur bruin, wat het eentonige leveldesign – lees: gangetje, gangetje, pleintje en weer terug naar het gangetje – niet meteen ten goede komt. Een afgrijselijke filter besmeurt het scherm met een bruinrode tint, die ons eerst deed vermoeden dat het plaatselijke riool in ons tv-scherm was uitgelopen. En zelfs de personages in Runescape stralen meer vitaliteit uit… God beware ons.

Het innerlijk dan maar?

Als het talent van Platinum Games ergens tot uiting komt, moet dat toch in het gameplay departement zijn. En eerlijk: Babylon’s Fall is speelbaar. De titel draait aardig stabiel aan 60 frames per seconde en bevat enkele gevechtsanimaties die boven hun grafische uiterlijk uitstijgen. Is dit dan een typisch geval van ‘ware schoonheid zit binnenin’? Zover zouden we ook niet gaan. In zijn beste momenten rolt Babylon’s Fall op een lekker tempo voorbij. Je hebt vier wapens tot je beschikking – één in elke hand en twee doorzichtige ‘spirit wapens’, met dank aan de Gideon’s Coffin op je rug – die elk corresponderen met één knop op je controller. Daarnaast heb je een ontwijkmanoeuvre dat, mits een juiste timing, de tijd even vertraagt. Die korte stoot slow motion is meteen ook het aanstekelijkste effectje in de volledige game. Het vechtsysteem werkt aardig… maar bijzonder diep zouden we het niet noemen.

Het blijft namelijk bij deze standaardelementen en van Platinum Games zijn we ondertussen meer én beter gewend. De beschikbare wapens tikken alle vereiste vakjes aan, met zwaarden, mokerhamers, bogen en de occasionele toverstaf. Geen slaagt er echter in om een gevoel van macht of kracht op te roepen. Geraakt worden of iemand raken blokkeert overigens lang niet altijd jouw aanvallen óf die van je tegenstander, zodat het mogelijk is om de helft van je levensbalk te verliezen zonder dat je dit überhaupt merkt. De vijanden zijn eveneens niet direct om over naar huis te schrijven, met een soort orks en levenloze harnassen als taai kanonnenvoer. De hier en daar opduikende eindbazen zorgen voor het meeste spelplezier, al wordt de chaos op je scherm hier soms zo groot dat je door de bomen het bos niet meer ziet… Nogmaals: het is én blijft speelbaar, maar vandaag de dag is dat niet langer voldoende.

Levend servies

Babylon’s Fall is inmiddels alweer de zoveelste poging van Square Enix om de live service markt van een nieuw goudhaantje te voorzien. We vermoeden helaas dat het ook dit keer niet zal lukken. De game doet er alles aan om je te verleiden tot het voltrekken van microtransacties. Een premium battle pass steekt je ogen uit naast de tergend traag vullende standaard variant; de interessantste wapens en cosmetische items vereisen steevast input van je echte portemonnee. Die laatste zorgen voor onbedoelde hilariteit wanneer je de belabberde graphics in ogenschouw neemt. Hoeveel kostuums je ook aanschaft, je avatar zal nooit een schoonheidswedstrijd winnen. In coöp spelen is wél best prettig. Verwacht geen baanbrekende strategische mogelijkheden, maar samenspelen met anderen maken de als een spons schade opslurpende vijanden op zijn minst beter verteerbaar. In je eentje de toren beklimmen is uiteraard ook een optie, maar dan wordt het bij vlagen héél uitdagend en slaat ook de eentonigheid sneller toe.

Gereviewd op: PlayStation 5.
Ook beschikbaar op: PlayStation 4 en pc.