Review: Bodycount – Op de PlayStation 2 werd menig gamer aan de buis gekluisterd door een game genaamd Black. In deze game was het voor het eerst echt mogelijk om een groot gedeelte van de omgeving helemaal aan flarden te raggen en hier vermaakten wij ons opperbest mee destijds. Bodycount wordt gezien als een vervolg op deze game en zou Black’s naam hoog moeten houden. In deze review kan jij lezen of het ontwikkelaar Guildford Studio is gelukt om ook van Bodycount een grote game te maken.

How does this work?

Zodra we begonnen met het spel begonnen we gelijk maar met de campaign welke ons gelijk in een soort van fort bracht. Het was zelf even uitzoeken hoe de game werkte want van te voren werd er niet echt duidelijk gemaakt wat de juiste controls waren om de game te spelen. Er van uitgaande dat het de ‘gebruikele Call of Duty’ controls waren was een slechte keuze, want op het moment dat we R1 indrukten dropte we een granaat die terugkaatste, onze eerste dood was een feit. Tijd om te beginnen met een schone lei en we kwamen erachter dat we vijanden neer mochten schieten door middel van L2 en R2.

Met de L1 knop was het mogelijk om drie landmijnen neer te leggen, waar de vijand overheen kon lopen om tenslotte te sterven. Tevens was het met de pijltjestoetsen op de linkerkant van je controller mogelijk om enkele specials aan te zetten waarmee je zogenaamde ‘Skill-Kills’ kon maken. Met het cirkel-toetsje was het mogelijk om je mes te trekken, wat zeer veel moeite koste om een vijand mee om te leggen aangezien het gewoon niet gelijk gekalibreerd was aan je cross-hair. Springen was mogelijk met het kruisje, maar hier hebben we niet heel veel gebruik van hoeven maken. Het herladen van de wapens ging zoals gebruikelijk met het vierkantje en het wapen switchen ging gewoon met het driehoekje.

Let’s play the game

Eenmaal de controls een beetje onder de knie hebbende is het tijd om te beginnen met het spel. De eerste gedachte die bij ons op kwam zodra we het spel begonnen te spelen was: welke PlayStation 2 game brengen ze in godsnaam uit op Blu-ray disc? De grafische kwaliteit was nou niet bepaald om over naar huis te schrijven en af en toe vroegen we ons toch echt af of we serieus op de PlayStation 3 aan het gamen waren. De game was ook niet helemaal afgewerkt, want bij elk stukje dat we liepen zagen we een klein stukje verderop nog steeds stukjes weg, schaduwen en gebouwen die aan het inladen waren waardoor deze game totaal geen schoonheidsprijs verdient. Waar Black toch echt een doorbraak was op de PS2 is Bodycount compleet het tegenovergestelde.

De manier waarop we enkele objecten, lang niet alles, kapot konden maken in dit spel stamt nog van enkele jaren geleden en het ziet er allemaal primitief uit. Tevens was het spel ook niet geheel bug-vrij en af en toe bleven wapens of lijken gewoon in de lucht hangen. Zoals eerder vermeld was de cross-hair niet gelijk aan je mes en granaten, waardoor deze laatst genoemde soms alle kanten opvloog óf vlak voor je voeten belande. Was er ook nog iets positiefs te vinden aan de gameplay? Ja, de landmijnen waren erg leuk om mee te spelen, maar hier blijft het ook bij.

They’re so dumb!

In de campaign kregen we te maken met een shitload aan tegenstanders, maar wat was de AI slecht ingesteld. Ze waren zo dom als olie en in kleine groepjes boden ze totaal geen weerstand. Gewoon een beetje heen en weer rennen en ze wisten al niet meer waar je was en als je ze in de rug kwam bleven ze gewoon zo staan. Zelfs als we achter een vijand kwamen en een granaat achter hem gooiden, iets te ver weg om schade toe te richten, bleven ze zelfs staan na de explosie alsof er niks gebeurt achter hem. De AI was gewoon te makkelijk om te misleiden en ze konden alleen wat kwaad doen zodra ze in grotere groepen kwamen.

De variatie van tegenstanders was ook niet echt huiveringwekkend te noemen aangezien ze bijna allemaal dezelfde kracht hadden en als je een keer een speciaal persoon om moest leggen was dit ook binnen enkele ogenblikken geklaard. De enige tegenstanders die je echt flinke schade toededen waren de suicide kannibalen. Dit waren nauwelijks geklede mannetjes met twee kokende granaten in de handen die op je af renden om je om te leggen. Je moest ze snel neerschieten voordat het wel eens fataal kon worden, dit waren wel leuke tegenstanders daarentegen en je schrok af en toe nog van ze ook!

Bleep, bleep, bam!

In een game die grafisch en qua gameplay niet tot zijn recht komt, hoop je dat het geluid nog wat punten in de wacht kan slepen, maar ook hier moeten we mededelen dat ook dit zwaar tegenvalt. Continue als we ammo of iets dergelijks van de grond oppakken horen we een vreselijk irritant bliepje welke er gewoon niet bij past. Het schieten van wapens en explosies klinkt ook gewoon niet als de tijd van nu en is allemaal zeer eentonig. De muziek in de game is ook schijt irritant en begint op den duur op je zenuwen te werken. Als je denkt even een kleine pauze te nemen door hem op het start-menu te zetten, krijg je ook steeds een raar doorlopend zoemend deuntje te horen waardoor je automatisch je televisie op ‘mute’ zet.

Online…

Ook bij de online multiplayer van deze game hebben wij zo onze twijfels. Je hebt de keuze tussen deathmatch, team deathmatch en co-op. Het is ons welgeteld één keer gelukt om een lobby te vinden in deathmatch waarin welgeteld drie mensen aanwezig waren. We kregen tien minuten de tijd om zoveel mogelijk kills te maken, maar halverwege verlieten de tegenstanders één voor één de lobby. Buiten deze game om is het niet gelukt om nog een andere lobby te vinden, omdat er gewoonweg geen andere gamers waren die Bodycount online aan het spelen waren. Helaas hebben wij dus niet zeer veel van de multiplayer kunnen genieten, maar als daadwerkelijk niemand dit speelt weten wij ook wel hoe laat het is.

Conclusie

Bodycount was uitgebracht om de naam van Black, PS2, hoog te houden. Helaas is dit niet bepaald gelukt en heeft de serie zelfs een neerwaartse spiraal achter gelaten. De gameplay, graphics en sound waren allemaal verschrikkelijk en het zou zonde zijn om hier de volle pond voor gaan te betalen. Ontwikkelaar Guildford Studio moet maar weer even terug de studio in om met de volgende game toch heel wat beters neer te gaan zetten.

Pluspunten

  • Landmijnen
  • Suicidale kannibalen

Minpunten

  • Grafisch niet PS3 waardig
  • Er is daadwerkelijk géén multiplayer lobby beschikbaar
  • De sound is totaal niet overtuigend, eerder irritant
  • AI is oliedom
  • Gameplay