Hands-on: Dishonored – Vlak voor de GamesCom vorig jaar werd Dishonored aangekondigd en eerder dit jaar was de game speelbaar op de E3. Roel, die de game al twee keer in actie had gezien, is en blijft er lyrisch over en nu een jaar na de aankondiging werd het tijd voor mijn eerste kennismaking. Bij Bethesda kreeg ik de kans om de E3 demo te spelen die Roel eerder al speelde, maar ditmaal zonder enige tijdsdruk, waarbij ik werkelijk van alles geprobeerd heb. Nu begrijp ik waarom iedereen zo enthousiast is over Dishonored; deze game is anders en uniek in vele opzichten.

Dishonored doet iets anders en nieuws

Recent sprak een ontwikkelaar van Arkane Studios erover dat de huidige softwaremarkt eigenlijk wat saai is. Niemand durft risico’s te nemen, want het enige wat achter elkaar uitkomt zijn sequels. Dat is jammer, want het zorgt voor een weinig inspiratievolle industrie. Prima als je dat soort dingen roept, maar dan moet je eigen game zich echt wel kunnen onderscheiden ten opzichte van de rest en Dishonored is wat ons betreft gelijk geslaagd. De game doet echt iets nieuws en dat in een bijzonder unieke stijl.

De wereld van Dishonored is zowel klassiek als futuristisch en dat met een ietwat afwijkende grafische stijl in vergelijking met andere games. Door een mengelmoes van steampunk, art-deco en hier en daar schilderachtige graphics krijgt de game een unieke feel en uitstraling. De sfeer is dan ook volop aanwezig in de game en dan te bedenken dat ik slechts één level ergens midden in de game heb gespeeld. Hier kreeg ik enorm veel vrijheid in, terwijl het level qua omvang redelijk beperkt was. De volledige game zal over een behoorlijk grote stad beschikken, maar free roaming wordt het niet.

Gaandeweg werk je in feite levels af, maar de levels zelf zullen een dusdanige variatie in gameplay brengen dat deze opzet wel de goede lijkt te zijn. De game lijkt in de eerste instantie een soort BioShock. Je hebt in de ene hand je vuurwapens en in de andere hand speciale krachten. De nadruk ligt in de gameplay echter op een aspect dat je niet snel zou verwachten en wat ook wat moeilijk te zien is als je even een trailer bekijkt. De game is door de opzet en de mogelijkheid van speciale krachten interessant om meerdere malen te spelen.

Ongekende mogelijkheden om je doel te bereiken

Je zult vele verschillende dingen moeten doen, maar Dishonored blinkt uit in ongekende mogelijkheden om je doel te bereiken. Een leuk voorbeeld is dat we drie kwartier bezig waren om een goed beschermd gebouw binnen te komen om uiteindelijk bovenin een professor aan te treffen die we moesten ontvoeren. Met stealth kom je een heel eind en de mogelijkheid om je zelf te teleporteren is dan ook erg handig, maar door wat onzorgvuldig spelen werden we op een gegeven moment ontdekt.

Gevolg is dat er een gevecht uitbrak tussen mij en toestormende vijanden. Gewapend met een zwaard en pistool hakten en schoten we er op los. De vijanden bleven echter komen en als de munitie op is heb je enkel nog je zwaard… de dood volgde. Bij de herkansing pakten we het anders aan. Zo beschikten we over een kracht om een vijand over te nemen. Door met de ‘overgenomen’ vijand richting een reling te lopen kregen we een unieke kans om hem stilletjes om te brengen. Eenmaal bij de reling stapten we uit zijn lichaam, waardoor de vijand wat versuft om zich heen keek. Met een soort ‘fus-roh-dah’ kracht bliezen we hem vervolgens over de reling. Tot ziens.

Dit was echter bij de ingang van het gebouw, waardoor we nog een berg vijanden op ons hadden staan te wachten. Teleporteren is zoals aangegeven bijzonder handig, maar ook vijanden irriteren met een groep ratten die je oproept kan voordelig uitpakken en anders kun je de vijand altijd nog verdoven met je verdovende kruisboogpijlen. Toch waren we flink aan het moorden en knoeien om uiteindelijk bij de professor uit te komen. Toen we hem eenmaal verdoofd hadden, moesten we hem daar nog wegkrijgen. Onze weg werd echter weer versperd door vele vijanden en futuristische robots. Je begrijpt wel dat het een behoorlijke uitdaging was om het eindpunt te bereiken.

Enorm tijdverschil door de manier van spelen

Het spelen van deze missie duurde ruim drie kwartier zoals we al aangaven en de reden hiervoor was het meerdere malen sterven en het kiezen voor de meest logische, maar gelijk wel de moeilijkste weg. Bij een tweede playthrough hadden we de teleportatie optie wat beter onder de knie en door simpelweg wat handig met de omgeving om te springen waren we in nog geen minuut bij de professor. Waar we in de eerste speelsessie het hele gebouw doortrokken, was het bij de tweede speelsessie handig omspringen met de mogelijkheden om de professor van buitenaf te bereiken. Ook het afleveren ging binnen een minuut.

De eerste keer spelen kostte ons drie kwartier en de tweede keer twee minuten. De game geeft je een ongekende variatie aan mogelijkheden om je doel te bereiken. Toch is dat niet per definitie de opwekkende factor als het gaat om opnieuw spelen. Dat zit hem namelijk in het feit dat je gaandeweg allerlei dingen tegenkomt die je zou kunnen gebruiken om je doel te bereiken. Je stelt je dan ook continu de vraag: wat als ik nu dit zou gebruiken of dat zo zou doen? Ik heb dan twee mogelijkheden goed uitgeprobeerd, maar Bethesda vertelde ons dat er nog veel meer opties zijn. Het is maar net hoe creatief je bent.

Ratten oproepen, tijd stoppen, bom plaatsen, rat overnemen…

Slechts één missie speelden we en de mogelijkheden waren zeer divers, laat staan als je de gehele game tot je beschikking krijgt. Grappig genoeg kun je allerlei dingen blijven combineren. Dat gaat zelfs zo ver dat je diverse speciale krachten kunt bundelen en hiermee weer op unieke wijze de vijand kan uitschakelen. Wat dacht je van een groep ratten oproepen, vervolgens de tijd stilzetten, een mijn op een rat plakken, de rat overnemen (ja, je kunt naast mensen ook dieren overnemen) en vervolgens naar een groepje vijanden lopen en de mijn tot ontploffing brengen? Dit zijn vier krachten die je in een mum van tijd met elkaar combineert en zo een leuk effect opleveren

Dishonored is een game die in elk opzicht echt uniek is. De actie zelf is misschien niet de meest boeiende. Het op de vijanden inhakken met je zwaard en er een beetje op los knallen is geinig, maar niet bijzonder. De essentie van de gameplay zit hem dan ook meer in het combineren van je krachten, slim omgaan met je mogelijkheden en vooral een gevoel van wat nu als ik dit of dat doe… oproepen. De game vraagt je dan ook letterlijk om hem nog eens te spelen om gewoon eens te zien wat een andere benadering oplevert.

Voorlopige conclusie

Uiteindelijk heb ik een kleine twee uur gespendeerd aan deze demo en dit was ook gelijk mijn eerste kennismaking met de game. We kunnen ons voorstellen dat Dishonored een wat vreemde eend in de bijt is, aangezien de mogelijkheden die de game kent en je als speler zal bieden niet gelijk goed overkomen als je een trailer zit te kijken. Toch kun je van ons aannemen dat dit echt een topper gaat worden. De versie die we speelden was klein en toch zo groots en dat is een bijzondere gedachte om mee te nemen richting de release van de volledige game. Dishonored, hou deze game in de gaten. Dit kan zomaar eens de grote verrassing van 2012 worden.