Preview: DmC: Devil May Cry – Devil May Cry ging jarenlang over een badass die misschien wel als enig game character kon zeggen dat wit haar hem goed stond en hem maakte wie hij was. Toch had Capcom hier een ander idee over, want ondanks dat Dante specifieke kenmerken en eigenschappen had die hem maakten wat hij tot op heden is geweest besloten ze Dante een complete makeover te geven. De nieuwe Dante, een stuk jonger en gezegend met donkere lokken, heeft als enige overeenkomst met de ‘oude’ Dante dat hij zich nog altijd in een netelige positie bevindt en zich op dezelfde manier daar een weg uit probeert te vechten. Hoewel er lange tijd nogal wat kritiek was over het nieuwe uiterlijk van Dante, bevonden wij dat de gameplay nog steeds trouw is aan de voorgangers en misschien zelfs nog een stukje intenser is dan voorheen.
Oh, de ironie…
In 2010 werd de reboot van de Devil May Cry franchise aangekondigd tijdens de Tokyo Game Show en in die twee jaar is er enorm veel gebeurd. De perceptie die fans hadden van DmC: Devil May Cry is van het ene uiterste naar het andere gegaan. In de tussentijd heeft Capcom enorm haar best gedaan om aan iedereen te laten zien dat verandering van dingen die ‘gewoon’ zijn geworden niet altijd een slecht teken hoeft te zijn, integendeel. Je hoort gamers bij verschillende franchises (waarvan ik de namen niet ga noemen) schreeuwen, nee, smeken om vernieuwing. Dan gebeurt het eindelijk, dan komt er weer geklaag over omdat ze liever het oude concept hadden zien doorgroeien. Het is ook een onmogelijke taak om iedereen tevreden te houden. Over wat wij gezien en gespeeld hebben mogen wij alvast absoluut niet klagen.
Dante heeft een veelbewogen leven en zonder dat hij erom gevraagd heeft komt hij in Limbo City terecht. Mentaal bijgestaan door zijn vriendin, waarvan hij regelmatig schimmen ziet verschijnen, probeert hij de demonen op zijn pad te weren. Dit doet hij door middel van de welbekende signature moves van zijn voorganger, die overduidelijk een voorbeeldrol had voor bijna alle aanvallen die Dante in DmC: Devil may Cry kent. Er zijn wel enkele combo’s die ons bekend voorkomen, maar die onmiskenbaar een Ninja Theory twist hebben meegekregen. Ook zijn er overeenkomsten in de omgeving en vooral de acties van de omgevingen waarin Dante zich begeeft. Limbo City heeft niet alleen een beroerd hoog demonisch inwonertal dat hem aanhoudend hindert, maar ook de stad zelf schijnt een persoonlijk vendetta op Dante uit te oefenen.
Mooi rood is niet lelijk
De stad zal regelmatig structureel veranderen waardoor zich puzzels vormen, maar ook zal het Dante de gevechten steeds listiger maken door tijdens aanvallen van demonen dwars te liggen op meerdere manieren. Hoewel de gevechten geleidelijk aan steeds moeilijker zullen worden hierdoor, zullen de puzzel- en platformgedeeltes vanaf het begin al vrij veel van je vragen. Hier zal je ook dankbaar gebruik maken van je goede en slechte kant, de ‘Angel’ en de ‘Devil’ side. Om maar een voorbeeld te noemen: Deze twee talenten zullen je verder helpen door hints te geven in een glimmende kleur – lichtblauw voor Angel en rood voor Devil. Bij platformgedeeltes zal je dan alleen verder kunnen door deze kant uit te buiten. Daarnaast activeren beide kanten ook verschillende combo’s tijdens gevechten en zal je duivelse kant nog een leuk en nostalgisch extraatje met zich meebrengen.
Jouw Devil side geeft je namelijk ook de kracht om de befaamde ‘Devil Trigger’ te benutten. Tijdens het gebruik hiervan kleuren je haren spierwit, je jas vuurrood en zullen je krachten traditiegetrouw tot hun hoogtepunt komen. Dit is het moment waarop we het vertrouwen in Devil May Cry weer compleet terug kregen. Je moet een boek niet beoordelen op de kaft en ook wij schaamden ons diep dat wij misschien enigszins bevooroordeeld aan de demo begonnen. Onze twijfel werd echter al gauw weggenomen toen wij erachter kwamen dat een nieuwe badass met een zieke bloedlust en een haat voor demonen niet alleen verzonnen kan worden door Hideki Kamiya – de Godfather van de Devil May Cry franchise.
Voorlopige conclusie:
Devil May Cry en Dante zijn terug van weggeweest en hoewel het even schrikken was dat het niet helemaal is wat we verwacht hadden, zijn we ondertussen van de schrik bekomen. De sfeer in DmC: Devil May Cry is er één als geen ander en voelt tegelijkertijd toch zo bekend aan. De gameplay is strak, vloeiend en heeft veel kenmerken die overeenkomen met de voorgaande Devil May Cry games. De toevoegingen in de vechtstijl komen de gameplay absoluut ten goede en ook het verhaal, waarvan nog erg weinig bekend is, nodigt toch genoeg uit om verder te spelen. De uitdaging tijdens het spelen is gebleven, dan wel niet sterker aanwezig dan voorheen en als wij heel eerlijk moeten zijn kan het op de voorgenoemde elementen niet stuk lopen.
