Preview: Ni No Kuni: Wrath of the White Witch – Wie veel importeert uit landen als Japan zal deze naam misschien meer zeggen dan de gemiddelde Europeaan. Het komt namelijk omdat er al eens een Ni No Kuni game is uitgebracht, maar dan op de DS. In verband met groot succes ging Level-5 door met Ni No Kuni, maar dan nu op de PS3 met als ondertitel: Wrath of the White Witch. Al vanaf het begin was er een selecte groep enorm enthousiast over deze aankondiging, welke tot aan de release en verder alleen nog maar zal uitbreiden. Dit kan natuurlijk ook lichtelijk te maken hebben met de gebruikte stijl, want Studio Ghibli-fanaten herkennen deze uit duizenden. Zo blijkt toch maar weer wat een invloed deze animatiestudio heeft – zelfs in het westen. Wij konden al aan de slag met Ni No Kuni en gelukkig liet de game ons nog net niet sprakeloos achter, anders hadden jullie nu geen preview om te lezen.

Het verhaal van Ni No Kuni draait om een jongen genaamd Oliver, wiens leven ineens een stuk eenzamer werd toen zijn moeder plots stierf. Wat hij nog wel had was een knuffeltje. Geen teddybeertje of een konijntje, maar een vreemd beestje dat in ‘de normale wereld’ niet zou voorkomen. Ineens komt het diertje tot leven en introduceert zichzelf als Drippy, een magisch wezentje dat Oliver door middel van een boek de kracht geeft om de magische wereld van Ni No Kuni (ofwel: The Another World) te betreden. Zelf heeft hij ook ineens magische krachten en Drippy overtuigt Oliver ervan dat hij wellicht zijn moeder kan terugvinden in de betoverde wereld waar zij zojuist voet op zetten. Oliver is slechts 13 (en een beetje naïef) en gelooft maar al te graag dat hij weer herenigd kan worden met zijn moeder. Hier start zijn wilde avontuur…

Haast je door de demo, er staan nog meer mensen te wachten!

…maar helaas beginnen wij niet bij het begin van de game, maar worden we ergens middenin de ervaring gegooid. Oliver is al heel wat dieren tegengekomen die hem willen helpen op zijn zoektocht en ook best hun eigen boontjes kunnen doppen. Zijn party bestaat bijna volledig uit dieren, welke – net als Oliver zelf – magie bezitten. Naast dat je Oliver kunt besturen, heb je ook de mogelijkheid om te wisselen naar zijn party members, die ook allemaal hun eigen specialiteit hebben. In het level dat we speelden renden we een grote vulkaan op, met tijdslimiet, dus er was een hoop stress. De vulkaan stond op uitbarsten en dat was te merken aan het pad dat je moest bewandelen. Smalle wegen, het trillen van de ondergrond en zelfs het regelmatig moeten ontwijken van een vurige dood maakten het er niet gemakkelijker op. Ook waren er op die vulkaan beesten aanwezig die zich niet geroepen voelden om zich uit de voeten te maken. Hallo, de vulkaan staat op uitbarsten en niemand rent weg behalve wij?

Goed, logischerwijs zou het wellicht ook wel iets te gemakkelijk zijn geweest zonder vijanden op je pad. Dat zien we dus eventjes door de vingers. Maar door de haast die we hebben, blijkt het vechtsysteem niet gemakkelijker te begrijpen. Door tegen een vijand aan te lopen krijg je een pre-emptive strike, waardoor je dus als eerste aan mag vallen. Dit wordt ook in andere games veel gebruikt, dus dat spreekt wel voor zich. Tijdens het gevecht heb je de mogelijkheid om direct aan te vallen, maar kun je ook op je gemakje door menu’s scrollen om eens te bekijken welke aanval je wilt gaan doen. Dat is op zich best wel handig; een leuke combinatie tussen real-time en een beetje turn-based. Na een krachtige aanval gedaan te hebben zul je regelmatig een cooldown mogen verwachten. Dit natuurlijk om de balans te vinden tijdens de gevechten, om niet het gevoel te krijgen dat alle aanvallen die je doet slechts berusten op brute kracht en niet tactiek.

Brute kracht werkt niet bij deze 13-jarige…

Tactiek blijkt wel echt nodig te zijn, want als je bovenaan de vulkaan komt weet je dat er iets groots op je staat te wachten. Drippy licht je op ‘humoristische’ wijze in dat de timer eigenlijk meer was om je te motiveren om op te schieten. Nu vragen wij ons wel af of het niet wel gewoon game over was als je de tijd zou negeren, wat dus een beetje lame is. Wanneer we verder lopen treffen we inderdaad een vijand aan in eindbaasvorm, welke niet al te blij met ons is. Een mega-vuurhagedis genaamd Moltaan verspert ons pad en aan ons de taak om het klusje even te klaren. Het sfeertje en de muziek doen ons op dit stuk echt denken aan een animefilm die bijna ten einde is. Terwijl we bezig waren met het uitvoeren van een tactiek gebaseerd op elementen (vuur houdt niet van water/ijs?), informeert Drippy ons over een compleet andere tactiek. Het is in dit gevecht de bedoeling om zwakke plekken uit te buiten en die van Moltaan licht bij zijn staart. Nu we dat eenmaal wisten, bleek het gevecht zo over te zijn…

Voorlopige conclusie:

Na het verslaan van Moltaan kregen we enerzijds een vrij voldaan, maar anderzijds ook een leeg gevoel. Was het dat we verder wilden of was de demo gewoon niet zo goed? Misschien geen van beiden, want we kregen het gevoel dat in deze demo het vechtsysteem veel te prominent aanwezig was, terwijl we eigenlijk meer verlangden naar een goed verhaal. Dit was een groot gemis, maar dat zal zeer zeker niet gaan uitmaken voor de volledige game. Eigenlijk kregen we dus een minder goede indruk, omdat het niet volledig was. Maar afgezien van het verhaal volgt het allemaal perfect de rode draad die aangeeft wat goed is. De voice-acting is goed, grafisch ziet het er erg mooi uit en het vechtsysteem biedt een goede uitdaging aan zowel beginners als veteranen in het genre. Zou er een verhaal geweest zijn, dan waren we wel sprakeloos geweest. Maar daden zeggen dan ook meer dan woorden.