Hands-on: Medal of Honor: Warfighter – Zowat twee jaar geleden bliezen Electronic Arts en Danger Close Games nieuw leven in de Medal of Honor serie. Dit met een gelijknamig vers deel, waarin we naar het heden verhuisden. Als shooter was er niet veel mis met de game, maar toch was het niet de knaller die het had moeten zijn. Een vrij korte singleplayer en een op zich vermakelijke multiplayer gevuld met leuke actie. Echter voelde het toen toch wat simpel aan, maar dit jaar is daar een herkansing. Wij speelden laatst de singleplayer en wederom weer de multiplayer en kregen zo een beter beeld van de game.

Het verhaal gaat verder

Het verhaal van Medal of Honor: Warfighter loopt eigenlijk verder waar het verhaal van Medal of Honor eindigde. Opnieuw ga jij al Tier 1 Operator aan de slag en deze keer met twee speelbare personages genaamd: Preacher en Stump. Die eerstgenoemde ken je wellicht nog wel van het vorige deel. In Warfighter is het echter wel anders qua missies. In Medal of Honor was je veelal stilletjes een vijand aan het benaderen en dat lijkt nu ingewisseld te zijn voor een achtbaanrit vol met actie. Meer rechttoe rechtaan dus en je zult ook vaker in groepen opereren. Dit allemaal in verschillende hotspots over de hele wereld, zoals Jemen, Bosnië, Somalië, Pakistan en meer. Plaatsen waar de Tier 1 Operators hard nodig zijn en waar grof gezegd de pleuris is uitgebroken.

Een variatie aan locaties dus, welke door de rode draad van het verhaal aan elkaar verbonden zijn. Hoe dit in elkaar steekt is echter nog een verrassing. Dit werd ons ook niet duidelijk tijdens de eerste kennismaking met de singleplayer. Als onderdeel van een eenheid werden we in de nacht uit een helikopter gedropt in een kapot geschoten stad. De regen kwam met bakken naar beneden en het was ook onbekend waar de vijand zat. Als groep moesten we dus de omgeving gaan verkennen en er achter komen waar de vijanden zich bevonden. Al snel bleek dat wij niet echt hoefden te zoeken, want we werden opeens vanuit een hoek beschoten. Gelijk hoor je jouw kameraden schreeuwen om zo te aanwijzingen door te geven. Zo geven ze aan dat de vijand aan het flanken is en dat we daar op moesten letten en meer.

AI nog niet heel sterk en verder nog niet heel indrukwekkend

Daarnaast zeggen ze wat voor wapens ze dragen en zo werd er geschreeuwd dat er verderop een vijand met een RPG zat. Hier merk je aan dat de ontwikkelaar echt het gevoel van een eenheid naar voren wil brengen op het slagveld en dat je het als een team moet doen. Uiteindelijk is het gewoon dekking zoeken en één voor één een doelwit raken. Hoewel de vijanden behoorlijk wat schade konden aanrichten als deze ons raakten merkten we dat de AI nog niet echt geweldig was. Vijanden zoeken wel dekking, maar dan nog kun je ze vrij gemakkelijk in hun hoofd raken. Het zijn van die dingen, waaraan je merkt dat dit nog wel wat werk nodig heeft. Hetzelfde geldt overigens voor het grafische aspect, want hoewel de multiplayer er op dit vlak beter uit zag was het in de singelplayer niet echt bijzonder.

Opvallend, aangezien de game draait op de Frostbite Engine 2 en Battlefield 3 was verre van een matige titel als het gaat om graphics. Maar om even verder te gaan op wat we in de singleplayer hebben gespeeld. Er volgde nog wat shoot-outs, welke erg actievol waren, maar toch wat voorspelbaar op één of andere manier. De gameplay komt veel overeen met het vorige deel en was prima te doen, maar het kwam allemaal wat simpel over. Het gedeelte wat we konden spelen eindigde met een shoot-out bij een groot gebouw, waarbij we hulp kregen van een helikopter die een gatling gun als accessoire had. Als speler verplaatste we ons vervolgens in de helikopter en was het maaien totdat alles dood was. Daarnaast explodeerden autowrakken alsof ze tjokvol benzine zitten. We kennen het inmiddels wel…

Dit kleine gedeelte maakte dus weinig indruk en was eerlijk gezegd niet echt boeiend. Echter zul je veel meer plekken zien als speler en zal je niet constant op de grond aan het schieten zijn. Nee, je zult zelfs in een jeep in de achtervolging moeten in een stad en daarnaast zul je een variatie aan gadgets en hulpmiddelen gaan gebruiken. Een voorbeeld daarvan is een op afstand bestuurbare turret, waarmee je de vijand kunt verrassen. De afwisseling moet dus komen van de verschillende hotspots en acties die je daar moet uitvoeren. Hoe dit allemaal is opgezet moeten we nog zien, maar we verwachten niet echt een singleplayer die ons nog jaren zal bijblijven. De game bevat echter nog een ander belangrijk onderdeel en dat is de multiplayer.

Online meer opties en nadruk om samenspel

De multiplayer lijkt op dit moment naar onze mening het beste gedeelte van de shooter te worden. In het vorige deel was dit al vermakelijk, maar soms ontbrak de balans nog wel eens en waren de maps wat aan de kleine kant. Het leek ook wel alsof dit niet helemaal af was. Dit keer lijkt het er wel op dat hier veel meer aandacht naar uit is gegaan. Ten eerste heb je nu veel meer opties verdeeld over de klasses en wapens. En ten tweede lijkt teamplay meer nadruk te krijgen wat een mooie vooruitgang is. Voorafgaand aan een match kun je selecteren welke eenheid jij wilt gebruiken. En dan kun je kiezen uit Tier 1 Operators van over de hele wereld. Zo heb je bijvoorbeeld de Amerikaanse SEAL´s, Britse SAS of het Zweedse SOG. Elke eenheid heeft ook verschillende klasses: Assault, Spec Ops, Demolition, Heavy Gunner, Point Man en Sniper.

Eigen arsenaal, middelen en acties

Elke klasse heeft op zijn beurt weer een eigen arsenaal aan wapens en middelen wat voor veel opties zorgt en hierdoor heb je tevens veel keuzes. Gebrek aan content lijkt geen probleem en naarmate je stijgt in rang speel je meer vrij. Tevens zijn er uitdagingen, waar je ook content mee kunt vrijspelen. Een bekend principe dus, maar nieuw zijn toch wel de verbeterde Support Actions. Deze zul je minder snel opsparen in vergelijking met het vorige deel, waarin je soms achter elkaar airstrikes en andere aanvallen kon inroepen. Nee, je moet er meer voor werken en dat was duidelijk te merken. Je zult nu ook sneller geneigd zijn om een actie te kiezen waarmee je jouw team helpt. Het lijkt tot nu toe net wat meer op te leveren als we het hebben over tactiek.

Ook zit er per klasse verschil in wat voor offensieve en defensieve Support Actions zij hebben. Er bestaan hiervan in totaal vier levels, waarvan level vier vanzelfsprekend de sterkste is. Dit kan bijvoorbeeld het besturen van een Apache zijn terwijl je op level twee bij de Point Man als offensief een Airburst Mortar hebt. Er zijn veel opties en het is erg uitgebreid wat voor veel diepgang zorgt. Naast het level systeem en de verschillende selecties aan oorlogsmateriaal zijn er ook nog unieke vaardigheden aanwezig. Zo kan de Sniper Recon Stance activeren, waarbij de speler een bipod neerzet en ondersteund wordt door een spotter. Door de spotter kun je snel vijanden zien en deze zo achter elkaar afknallen als je goed mikt natuurlijk.

Veel keuzes en meer speltypes

Wat dit betreft lijkt dit al prima in elkaar te steken en in het menu kan je dit allemaal simpel managen. Zoals welke eenheid je wilt gebruiken, welke attachements je aan je wapen wilt toevoegen en meer. Dit alles is erg gemakkelijk en efficiënt te selecteren. Je ziet net als in Ubisoft´s Ghost Recon: Future Soldier de wapens beeld en ziet gelijk wat voor effect bepaalde uitbreidingen zullen hebben. Met de vele opties lijkt er voor iedere speler wel iets te zijn en hier heeft de ontwikkelaar daadwerkelijk meer over nagedacht. Zeker met het vorige deel in het achterhoofd, waar dit nog best simpel was. Ook zijn er meer speltypes present en zo speelden wij een totaal nieuwe modus, welke Hotspot heet. Hierin heb je een aanvallend team dat drie doelen van de tegenstander moet vernietigen terwijl het andere ervoor moet zorgen dat dit niet gebeurd.

Als de aanvallende partij in vijf rondes drie keer een doel weet te vernietigen dan is het afgelopen. Echter als het verdedigende team drie doelen heel weet te houden tijdens die vijf rondes dan zijn zij weer de winnaar. Elke ronde wordt er willekeurig een doel gekozen, welke jij als team moet aanvallen of verdedigen. Het leuke aan deze modus is dat je de vrijheid hebt om te gaan en staan waar je zelf wilt in de map. Je bent niet gebonden aan een vaste kant van de map waar jij als speler spawnt, maar kunt met hartenlust gaan flanken. De map die we speelden bevond zich in Bosnië bij een stadion, welke volledig in puin lag en deze map was behoorlijk groot met als gevolg dat er veel wegen naar het doel leidde. Toch moeten we er bij zeggen dat je niet op elk object kunt klimmen en soms werden we ook geblokkeerd door objecten, waarvan je denkt dat je er wel even overheen kan springen. Jammer, want het haalt het tempo er een beetje uit.

Hotspot mag met recht een toffe modus genoemd worden en dat komt vooral doordat teamplay veel gestimuleerd wordt, want met vijanden die van alle kanten komen is dat echt nodig. Zoals je in een eerdere preview kon lezen heb je in jouw team ook een Buddy. Dit is echt jouw strijdmakker waar je onder andere kogels van kunt krijgen, maar ook bij kunt spawnen. Je zult dit echter niet blind doen en gewoon de gok nemen, want voordat je spawnt kun je kijken of het veilig is. De game vertelt zelf aan jou of het handig is om bij jouw Buddy te spawnen. Als het niet veilig is, dan kun je ook niet spawnen en zul je op een andere plek spawnen waar het wel veilig is. Dit werkt erg netjes moeten we zeggen en zo heb je ook niet vaak dat je gelijk na het spawnen overhoop wordt geknald.

We gaven zojuist al aan dat de singleplayer grafisch niet echt indrukwekkend was. De multiplayer daarentegen zag er toch een stukje beter uit. Dit kan komen doordat het stuk uit de singleplayer ouder was, maar als het gaat om gameplay merkten we weinig verschil. Het is vlotte actie en het speelde tot nu toe prima. De besturing werkte fijn en terugslag bij wapens lijkt al op orde te zijn. De game draait op de Frostbite 2 engine, zoals al aangegeven en dat is aan alles te merken. Veel detail bij de wapens en sterk geluid. De gameplay komt verder wel wat overeen met Battlefield 3, maar het heeft toch een eigen ´feel’. Hoewel het iets meer lomp aanvoelt, speelt het wel redelijk al kwamen we wel nog wat kleine bugs tegen, zoals een hand die niet beweegt terwijl je een granaat gooit. Hier zijn nog wel wat meer voorbeelden van, maar we gaan er vanuit dat deze zijn opgelost bij de uiteindelijke versie.

Voorlopige conclusie:

Danger Close Games lijkt weer wat flinke stappen te nemen in de juiste richting en kwalitatief voelt deze Medal of Honor al beter aan dan de reboot. Echter zetten we onze vraagtekens bij de singleplayer, want wat we speelden was kort en maakte amper indruk mede door de nog wat matige AI. Hetgeen we speelden beperkte zich tot een beetje actie hier en daar inclusief maaien vanuit een helikopter, maar echt veel nieuws onder de zon is het niet. We hopen dan ook dat dit segment niet te generiek gaat zijn en het verhaal wat kan toevoegen. De multiplayer aan de andere kant lijkt zeer uitgebreid te worden door alle klasses, wapens en Support Actions. Verder ligt de nadruk veel op samenspel. Het is dan ook wat meer denken dan alleen maar rennen en schieten. De multiplayer maakte al een betere indruk dan voorheen. Het kan echt een toffe shooter worden en eventueel een alternatief voor die andere zeer bekende FPS, maar ik ben nog niet helemaal over de streep. De game kan mij op een of andere manier niet vasthouden en weten te boeien, maar wellicht kan de uiteindelijke versie dat wel.