http://playsense.nl/images/file/img_508833c648a5e.jpg

Review: Medal of Honor: Warfighter – Het najaar is begonnen, de kachel staat aan en de blaadjes vallen massaal van de bomen. Dit betekent niet alleen dat we midden in de herfst zitten, maar ook dat er weer shooters uitkomen. Elk jaar rond deze tijd verwelkomen we al een tijdje de belangrijkste shooter van zowel Electronic Arts als Activision. EA trapt ook dit jaar de oorlog weer af en doet dat met de nieuwste Medal of Honor: Warfighter. Op papier is MoH: Warfighter alles waar je over durft te dromen: Frostbite Engine 2, 12 verschillende tier-one units, talloze aanpassingsmogelijkheden met je wapens en ga zo maar door. Allemaal leuk en aardig, maar hoe is de game nu eigenlijk in de praktijk? Dat gaan we je vertellen in deze review.

DICE houdt zich er ditmaal buiten

De vorige Medal of Honor kwam uit in 2010 en werd ontwikkeld door twee studios, namelijk Danger Close en DICE. Die laatste studio kennen we natuurlijk allemaal van onder andere de Battlefield-games en ook Mirror’s Edge. DICE was verantwoordelijk voor de multiplayer in Medal of Honor uit 2010, maar met de multiplayer in Warfighter hebben ze weinig te maken. Danger Close heeft nu namelijk aan zowel de singleplayer als de multiplayer mogen werken.

De engine van de game draait wel op Frostbite 2, een engine ontwikkeld door DICE. Je zult dan ook snel genoeg merken bij het spelen van de game dat deze een beetje hetzelfde aanvoelt als Battlefield 3. De games gebruiken namelijk beiden dezelfde engine en dat is op veel punten toch wel zichtbaar aanwezig. Alhoewel er ook vele andere games de Frostbite 2 engine gebruiken of er gebruik van gaan maken, zie je toch wat sneller gelijkenissen bij twee shooters die op dezelfde engine draaien.

http://playsense.nl/images/file/img_508945373b5ae.jpg

De singleplayer

Uiteraard ligt de focus bij MoH: Warfighter op de multiplayer maar dit betekent niet dat de singleplayer onbelangrijk is. Ikzelf ben immers altijd een enorme liefhebber van de singleplayer in dit soort shooters en ik vind het ook minstens net zo belangrijk als de multiplayer. Graag zou ik het verhaal van Medal of Honor kort willen samenvatten, maar daar zit nu net het probleem; het gaat namelijk echt letterlijk helemaal nergens over. Uiteraard wordt er wel een poging gedaan om een verhaal te vertellen, maar dit raakte kant noch wal. Hoofdpersonages hebben totaal geen identiteit en het enige wat je van ze weet is hoe ze zich in de oorlog gedragen.

Je moet ontzettend je best doen als je precies wil begrijpen waar je mee bezig bent en hoe alles in elkaar steekt. Het script zit vol met clichés en verrassingen zijn ver te zoeken. Personages zitten flinterdun in elkaar en zijn niet interessant. Natuurlijk kun je hier en daar wat clichés verwachten bij een game die het zoveelste verhaal over een militair probeert te vertellen, maar MoH: WF maakt het wel erg bont. Je vliegt van locatie naar locatie, krijgt af en toe een cut-scene naar je gewone leven en je speelt in principe je flashbacks na. Het is allemaal totaal niet boeiend en dat is jammer, een shooter kan namelijk zoveel beter worden met een goed script. Het erge aan alles is ook dat je geen flauw idee hebt waarom je dat geschiet allemaal doet en daardoor geen voldoening uit het voltooien van missies haalt.

Dat shooters wel degelijk een goed verhaal met zich mee kunnen brengen is inmiddels wel bewezen, neem bijvoorbeeld het meest recente Spec Ops: The Line. De gameplay was wellicht niet innovatief of baanbrekend, maar het verhaal maakte een hoop goed. MoH: WF moet het dus vooral hebben van de gameplay. Nu is dit op zich geen ramp, mits de gameplay goed in elkaar steekt en deze momenten weet af te leveren die memorabel zijn. Helaas is ook dit niet het geval; de actie is voorspelbaar en erg eentonig op den duur. Je ziet werkelijk niets nieuws en MoH: WF doet wat elke shooter allang heeft gedaan. Daarnaast is het nog lineairder dan een CoD-game; je mag absoluut niet van het gescripte pad afwijken, want dan ga je gewoon dood.

De game probeert je net als elke andere shooter zoveel mogelijk dingen te laten zien en alle scenario’s komen heel geforceerd over. Zo moet je een keertje autorijden, een keertje een strand bestormen, gebouwen neer laten halen, de sluipschutter uithangen, een stealth missie voltooien en ga zo maar door. Het autorijden was overigens niet eens een welkome toevoeging maar meer een tergende verplichting. Ook was het niet zo dat je uit de auto kon schieten, dat zou het al anders maken. Het sturen werkte voor geen meter en het duurde veel te lang, ook voegde het weinig toe en je koopt een shooter, geen racegame.

Bij de singleplayer van Call of Duty weet je vaak wat je kunt verwachten, namelijk een achtbaanrit vol knotsgekke situaties. Wat je ziet bij MoH: WF is dat het CoD probeert na te doen – het pakt niet het concept van CoD en verbetert dat; neen, ze doen het na. Het vliegen van locatie naar locatie, dat flinterdunne verhaal en al die overdreven actie zonder aanleiding; het is zelfs nog slechter dan CoD. Bij CoD weet je tenminste nog waarom je bepaalde dingen doet en kun je af en toe nog een beetje je eigen weg gaan. Deze game probeert gewoon zo hard CoD te zijn dat ze hier hopeloos in mislukken. Warfighter biedt weinig nieuws en is je tijd niet waard. Alhoewel die 5 uur die je maximaal nodig hebt om de game uit te spelen nu ook alweer niet zo bijzonder zijn.

Wanneer gaan shooters nu eens grenzen verleggen?

De game tracht je te laten zien (in de singleplayer) hoe de moderne oorlog eraan toegaat op een zo realistisch mogelijke manier. Het probleem hiervan is alleen dat dit al zo vaak gedaan wordt en niemand lijkt er echt wat nieuws mee te doen. MoH: Warfighter is gewoon weer de zoveelste knaller, alleen dan in een ander jasje en dat begint toch wel te vervelen. Bij Battlefield 3 had ik dit gevoel veel minder wat betreft de singleplayer; hier zat toch meer emotie in. Alles voelt in MoH: WF zo geforceerd en de game lijkt niet gemaakt te zijn rondom een daadwerkelijk verhaal.

Games als dit zijn gemaakt rondom het idee van ‘er moeten zoveel mogelijk locaties en variaties in, dan slikt de speler het wel’. Het wordt tijd dat ontwikkelaars binnen dit genre terug naar de tekentafels gaan en gaan bekijken hoe je de gameplay afstemt op een verhaal. Hersenloos knallen doen we immers al jaren, het wordt tijd dat er dan ook eens vooruitgang wordt geboekt. Op grafisch gebied gaan we wel steeds een stukje verder maar dat is verre van genoeg. De hedendaagse oorlogsgames beginnen te lijken op snel in elkaar gezette games met maar één doel: de kassa vullen.

Gek genoeg zijn veel gamers elk jaar weer bereid om dezelfde game te kopen, die niet de vernieuwingen met zich meebrengt die consumenten horen te krijgen voor hun geld. Het doelloos in het rond schieten is inderdaad ontzettend leuk, maar het begint eentonig te worden. Call of Duty: Modern Warfare 3 is vorig jaar al enorm op zijn smoel gegaan door niet te innoveren en nu lijkt EA dezelfde fout te maken met Medal of Honor: Warfighter. Innovatie is op dit moment hetgeen wat dit genre nodig heeft en MoH: WF weet dit helaas niet te brengen. Ik denk dat veel mensen dan ook teleurgesteld zullen zijn met de singleplayer van deze game. Het is niet slecht of iets dergelijks, maar goed is het ook niet. Het zit er eigenlijk net tussenin en dat is erg jammer, wil je weer het zoveelste oorlogsverhaal spelen met wat (kleine) nieuwe elementen? Dan is MoH: WF je game.

De multiplayer

De reden waarvoor veel mensen deze game gaan kopen is waarschijnlijk niet de singleplayer, maar de multiplayer. Het is dan ook geen dealbreaker voor velen als de singleplayer een teleurstelling is, maar de multiplayer moet dan wel in orde zijn.  Voor je begint met de multiplayer kun je een tier-one kiezen, zelf ben ik voor de Spetsgruppa gegaan, de special forces van Rusland. Als soldaat vorder je in de game naarmate je challenges voltooid en hiermee verdien je unlocks voor je personage. Je kunt je wapen ontzettend uitgebreid aanpassen, bijvoorbeeld de handvaten, barrel, muzzle, optics etc. Dit gaat redelijk diep en is uitermate uitgebreid, als je het leuk vindt om hiermee te spelen, dan weet je dit wel te waarderen.

Net als Battlefield is ook Medal of Honor wat trager dan een game als bijvoorbeeld Call of Duty. Bij Battlefield heb je alleen nog het grote voordeel dat er voertuigen en dergelijke inzitten die zorgen voor een hele vette ervaring. MoH: WF heeft dit niet en moet het dus hebben van die close-combat actie die we zo goed kunnen waarderen bij titels als CoD. Het grootste struikelblok van deze game zijn alleen de maps, deze lijken wel in elkaar gezet te zijn door een 12-jarige met ‘Game Maker‘. Het is inspiratieloos, krap en er is geen enkele map die je echt bijblijft en waarvan je denkt – ‘wow wat tof’. De maps laten gewoon geen indruk achter en dat hoort niet bij een game als deze. Maps kennen geen identiteit of unieke sfeer; het is gewoon allemaal net niet goed genoeg.

Maps horen naar mijn mening het spel te beïnvloeden en een unieke draai te geven aan de combat. Dat moment waarop je een map induikt en meteen merkt wat het thema is, wat er in die map aan de hand is en hoe de combat in elkaar steekt; dat ontbreekt bij MoH: WF. Het voelt allemaal aan alsof het zo snel in elkaar gezet is en er totaal geen aandacht geschonken is aan hoe zo’n map opgebouwd is. Spawn points zijn op zich best tactisch geïntegreerd, zo kun je ervoor kiezen om bij een ‘buddy’ te spawnen of weer helemaal aan het begin. Mits je buddy niet in gevaar is, kun je dan vlakbij deze persoon spawnen. Het is soms alleen moeilijk om te weten waar je nu precies gaat spawnen, er lijkt namelijk niet echt een orde te zijn betreft de match. Of dit ook aan het leveldesign te wijten valt is moeilijk te zeggen, maar het lijkt soms wel of er totaal geen samenwerking tussen teams is en iedereen maar wat doet.

Bugs, glitches, tekortkomingen en andere ongein

MoH: WF draait op de Frostbite Engine 2, een engine die met Battlefield de kans heeft gehad om een hele hoop bugs te kunnen fixen. Het is alleen allemaal nog erger dan de beta die destijds verspreid werd van Battlefield 3, deze game is echt een lachertje. Je komt talloze glitches, artifacts en bugs tegen in zowel de multiplayer als de singleplayer. Zo heb ik al meegemaakt dat ik het spel moet herstarten omdat mijn teammate in de singleplayer bleef schieten op een dode enemy. Tijdens het autorijden verdwenen er spontaan voertuigen van de weg, ontstonden er explosies op de weg waar nooit een bom heeft gelegen en ga zo maar door.

In de multiplayer hadden we vooral last van spawnen zonder bijvoorbeeld een wapen, het regelmatig freezen van de game en het spawnen ver onder de map of erboven; dat was moeilijk te zeggen. Spawn glitches zijn er overigens genoeg; kijk niet raar op als je bijvoorbeeld ineens opnieuw moet spawnen omdat je spontaan doodging zonder aanleiding. De audio is ook vaak mismaakt en er komen soms rare geluiden uit me speakers die ik niet helemaal vertrouw, het klinkt namelijk of de woofer gewoon genadeloos verkracht wordt. Ook is het gerust mogelijk om door alles en iedereen heen te schieten, wie weet raak je wel wat, een meter dikke betonmuur? Geen probleem!

Dan hebben we nog de destructieve mogelijkheden – oh wacht, die zijn niet aanwezig. Niks kan kapot in de game en zelfs een muur volschieten met kogels levert niets meer dan een deukje op. Als je Battlefield 3 gespeeld hebt, dan weet je dat destructie gewoon heel veel invloed kan hebben op de gameplay. Het zorgt ervoor dat geen enkel potje hetzelfde is en dat het constant maar weer een verrassing is hoe de match gaat verlopen. Bij MoH: WF niet, het is saaie, eentonige gameplay gecombineerd met bugs, glitches en inspiratieloze maps waar je eigenlijk gewoon een beetje verdrietig van wordt.

http://playsense.nl/images/file/img_50896e40b5880.jpg

Graphics

De singleplayer van MoH: WF ziet er goed uit, de game is gelikt en de graphics zijn redelijk netjes. De anti-aliasing kon wellicht wat beter, maar is verder niet storend. Natte omgevingen reflecteren mooi, gezichten van je teamgenoten zijn gedetailleerd – evenals die van je vijanden. De multiplayer daarentegen, dat is een drama op grafisch gebied. De textures zijn van enorm lage kwaliteit en het enige waar nog wat detail in zit is je eigen wapen dat voor je neus hangt. Explosies van granaten lijken op waterballonnen die kapot vallen en het is eigenlijk gewoon een triest gezicht om naar te kijken.

http://playsense.nl/images/file/img_50896dd9dd901.jpg

Conclusie

MoH: WF maakt je verdrietig en teleurgesteld; EA heeft namelijk echt een product afgeleverd dat ver beneden peil is. Battlefield 3 was geweldig en dat is het nog altijd; maar Medal of Honor: Warfighter slaat de plank compleet mis. Het probeert iets te zijn wat het niet is op een hele wanhopige manier, het voelt aan als een Call of Duty kloon, maar dan wel een hele slechte. De singleplayer laat geen indruk achter, de multiplayer is eentonig en saai en de bugs en glitches zijn om van te huilen. Deze game is totaal niets voor mensen die genieten van Battlefield 3 en wil je dit najaar toch een nieuwe close-combat shooter? Wacht dan nog even af wat Black Ops 2 gaat doen. Want na het spelen van MoH: WF ga je eigenlijk de gameplay van CoD wat meer waarderen. Al met al is het geen slecht spel, maar het is ook geen goed spel; het is een matige voldoende geworden.

Pluspunten

  • Singleplayer schiet lekker weg en ziet er best goed uit
  • Buddy spawn werkt goed in multiplayer

Minpunten

  • Probeert Call of Duty te zijn en faalt
  • Singleplayer heeft een verschrikkelijk nietszeggend verhaal
  • Geen destructie in multiplayer maakt het eentonig en saai
  • Bugs en glitches in overvloed, de game is gewoon niet af

http://playsense.nl/images/file/img_50896f5e50f72.jpg