Review: Game of Thrones – Episode: Sons of Winter – Ik zie een vreemd contrast opduiken tussen de Game of Thrones HBO-reeks en Telltale’s gelijknamige gameserie. Waar die eerste door radicaal af te wijken van het bronmateriaal en zoveel mogelijk te teren op het door de makers oh zo geliefde schokeffect langzaam maar zeker in kwaliteit afneemt, merk ik bij die laatste een totaal andere evolutie op. Hadden de eerste episodes nog moeite om zich te onderscheiden van hun grote broers op TV, dan komt de reeks nu meer en meer tot zijn recht als een op zichzelf staande entiteit binnen hetzelfde universum. Sons of Winter gaat op datzelfde elan verder en geeft je bovendien eindelijk de kans om zelf wat klappen uit te delen. Na drie afleveringen lang allerlei gewelduitspattingen en vernederingen te moeten incasseren, slaan de Forresters nu immers eindelijk terug en dat levert een dijk van een episode op.

Castle Black en Meereen

Telltale moet helemaal niet onderdoen voor George R.R. Martin en HBO wat het in de put duwen van zijn personages betreft. De vorige aflevering eindigde voor zowat elk hoofdpersonage op een duidelijk dieptepunt en dat is meteen de reden voor het redelijk troosteloze begin van Sons of Winter. Je speelt dan ook Game of Thrones en niet My Little Pony. De ontwikkelaar zorgt er dit keer wel voor dat de Forresters weer wat haar op hun tanden krijgen en zet zo duidelijk enkele verhaallijnen op weg naar een beloftevolle climax in de twee laatste afleveringen. Gared maakte op het einde van de vorige episode korte metten met de moordenaar van zijn vader, maar wordt nu voor zijn ondoordachte daad pardoes ter dood veroordeeld. Wanneer zelfs de immer nobele Jon Snow hem de rug toekeert, lijkt alles verloren, maar dat is buiten Cotter gerekend.

Terwijl Gared zijn uiterste best doet om uit zijn cel te ontsnappen, wordt Asher Forrester aan de overkant van de Narrow Sea halsoverkop betrokken bij de bestorming van de slavenstad Meereen. Beide verhalen zijn actiegericht en relatief rechtdoorzee, maar bevatten voldoende diepgang om interessant te blijven. Gareds onderdeel zet langzaam maar zeker de deur op een kier voor meer “fantastische” plotelementen in de nabije toekomst – HOEST North Grove HOEST – terwijl Ashers bloederige sluiptocht een verrassend gevoelige kant van zijn geharde slagveldkompaan Beshka blootlegt. Beide verhaallijnen houden de aandacht van de speler moeiteloos vast, al denk ik dat velen het met me eens zullen zijn als ik stel dat ze inhoudelijk toch nog moeten onderdoen voor de politieke steekspelletjes in King’s Landing en de familievete in Ironrath.

King’s Landing en Ironrath

Ook dit keer vinden we op die inmiddels beruchte locaties het sterkste schrijfwerk terug, met tactische woordspelletjes om U tegen te zeggen en enkele verdomd lastige keuzes die voor de verandering eens echt verregaande gevolgen zouden kunnen hebben. Mira Forrester kreeg het vorige maand zwaar te verduren toen Margaery Tyrell haar als een blok liet vallen. Nu Tyrion Lannister achter slot en grendel zijn vonnis voor de dood van King Joffrey afwacht, ziet het ernaar uit dat ze geen enkele bondgenoot meer achter de hand heeft. Telltale laat echter voor de eerste keer écht zien wat Mira in haar mars heeft. De jonge vrouw is bereid om over lijken te gaan, iets dat vooral goed tot uiting komt tijdens een uiterst memorabele scène op het kroningsfeest van koning Tommen, waarop Mira de situatie weer in haar voordeel probeert te doen uitdraaien.

De moraal van het verhaal van Telltale’s Game of Thrones-reeks is duidelijk: voor familie heb je alles over. En terwijl Mira de betekenis van dat zinnetje aan den lijve ondervindt in King’s Landing, zorgt haar broer Rodrik in Ironrath voor een andere invulling van de spreuk. De jonge Lord moest het vorige maand nog noodgedwongen afleggen tegen de brutale Gryff Whitehill, maar met de onverwachte aankomst van een bevriende partij zou het tij wel eens erg snel kunnen keren. Hoever je gaat, beslis je zelf en de twijfels die zich keer op keer weer van me meester maakten tijdens het spelen, spraken eigenlijk boekdelen. Telltale probeert met succes de grijstinten boven te halen in wat tot dusver voornamelijk als een zwart-wit landschap gepresenteerd werd. Dat mondt uiteindelijk uit in een zenuwslopende finale waar meerdere levens in gevaar gebracht worden.

Meer van hetzelfde

Is het echt nog nodig om enkele alinea’s te besteden aan het beschrijven van de gameplay, graphics en audio? Game of Thrones is nog steeds een point-and-click adventure met uitgebreide (en zeer goed geschreven) dialoogopties en QTE actiescènes. Telltale probeert dit keer het vaste stramien te doorbreken door onder andere een quasi-stealth level aan het mengsel toe te voegen, maar dit segment was iets te strak geregisseerd en miste vooral enige vorm van uitdaging om echt indruk te maken. Dit soort games speel je voor het verhaal en niet voor een diepgaand vechtsysteem of uiterst gedetailleerde open wereld. Ik stoor me op dit punt al veel minder aan de uit penseelstreken opgetrokken graphics, al blijf ik herhalen dat ik allesbehalve onder de indruk ben. De stemacteurs nestelen zich steeds comfortabeler in hun rollen, met als enige verrassende uitzondering een ietwat verveeld klinkende Emilia Clarke (Daenerys). Ach ja…

Conclusie

Wat gameplay, graphics en audio betreft, biedt Sons of Winter meer van hetzelfde. De vierde aflevering van Telltale’s Game of Thrones reeks gooit echter zowat elke verhaallijn in een welverdiende stroomversnelling en schotelt ons keuzes voor waar zelfs de meest doorgewinterde RPG-speler het moeilijk mee zal hebben. Vooral de tijdsdruk is in dat opzicht een beklijvende factor. Voeg daar nog enkele ronduit geweldige cliffhangers aan toe en je begrijpt dat ik alvast niet kan wachten op de volgende aflevering. Laat ik eindigen zoals ik begonnen ben: waar ik de toekomst van de TV-reeks momenteel eerlijk gezegd nogal somber inzie – dat krijg je nu eenmaal wanneer showrunners het in hun hoofd krijgen dat ze het bronmateriaal kunnen “overklassen” – kan ik niet wachten om te zien waar Telltale hun verhaal naartoe zal brengen. Laat maar komen.

Pluspunten

  • Verhaal wordt beter en beter
  • Lastige keuzes
  • Cliffhangers om U tegen te zeggen
  • Prima stemmenwerk

Minpunten

  • Penseelstreken blijven ruw